Η "ομορφιά", ως συμμετρία φυσικών χαρακτηριστικών, δεν έχει να κάνει με τη γενικότερη εντύπωση ότι φροντίζεις την εμφάνισή σου... Το δεύτερο εντέλει αποδεικνύεται σημαντικότερο - ειδικά όταν γίνεται με γούστο και καλαισθησία - , γιατί και αναδεικνύει τη φυσική ομορφιά - σε όποιο βαθμό την κατέχει κανείς -, και κυρίως, δείχνει ότι αυτό το άτομο ξέρει τι του πηγαίνει και έχει ένα συγκεκριμένο στυλ-προσωπικότητα, που βέβαια μπορεί να υποστηρίξει. Από αυτό απορρέει ένα vibe αυτοπεποίθησης κι αυτογνωσίας (δε θα αναλύσω το πώς ο κόσμος ξεχωρίζει το "αυθεντικό" από το "δήθεν", γιατί πρόκειται για άλλο θέμα, αν κι ως παράγοντας έχει τη σημασία του).Εν ολίγοις, όταν είσαι προσεγμένος, δείχνεις να προσέχεις τη διατροφή και το σήμα σου και να προσπαθείς, έστω στοιχειωδώς, για την εμφάνισή σου, και εσύ θα νιώθεις καλύτερα μέσα σου, και οι άλλοι το βλέπουν...Το αναμενόμενο είναι να σε θαυμάσουν γι αυτό, χωρίς να σημαίνει ότι έχουν κάποιο κίνητρο να διαχωρίζουν το ωραίο από το μη και να περιθωριοποιούν το "άσχημο" - που στην προκειμένη δεν πρόκειται γι άσχημο, αλλά για "μη ελκυστικό".Με αφορμή αυτό, θα ήθελα να πω ότι τα έχουμε μπερδέψει λίγο ως έννοιες και, με κάθε σεβασμό, αυτή η γκρίνια κι η στενόμυαλη οπτική μερικών περί "ομορφιάς" (ότι "αν τη διαθέταμε δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα στην κοινωνικοποίηση"), δεν είναι ούτε ευσταθής ούτε γοητευτική...Φυσικά υπάρχουν κι επιφανειακοί άνθρωποι, φυσικά στην πρώτη γνωριμία κανείς δεν μπορεί να δει τον εσωτερικό σου κόσμο, φυσικά η εικόνα μετράει σε ένα βαθμό... Αλλά όταν τα ισοπεδώνουμε όλα με ακραίες οπτικές, το θέμα είναι ο χαρακτήρας μας.Καλή Ανάσταση :-)