Το εκανα μετα απο εικοσι χρονια "φιλιας". Και το σκεφτομουν δυο χρονια τουλαχιστον. Αλλα περασα πραγματικα ασχημα, οποτε η σκεψη της μοναξιας που τυχον θα με εβρισκε ηταν καλυτερη απο το να καθομαι να υπομενω πουστιες, κακιες και οτι μπορεις να φανταστεις.Ουτε εγω το μετανιωσα. Τουτεστιν βρηκα ατομα που αξιζουν και με το παραπανω. Την μοναξια θα την βιωσεις αλλα ειναι εποικοδομητικη να ξερεις.Παρεες θα βρεις απλα ισως το βλεπεις αρνητικα προς το παρον. Απλα πιστευω εχεις κανει το πρωτο βημα: να το σκεφτεις.Τελευταιο: τιποτα δεν ειναι εγωιστικο αν ειναι για το καλο σου. Και για μενα, μετα απο ολα αυτα, η ψυχικη ηρεμια ειναι το παν.Φιλικα