το μωρο είναι δημιούργημά αποκλειστικά δικο μου και του συντρόφου μου, μονο εγω κι εκεινος μπορούμε αποφασίσουμε για την τυχη του...εάν είναι κατι που το θελω και οι συνθηκες μου επιτρεπουν να το κρατησω, μαντεψε....το κραταω..εάν όχι, το ριχνω μονο όταν κι αν είμαι ετοιμη ξαναπροσπαθω...γιατι να το φερω στον κοσμο όταν τιποτα δεν είναι υπερ μου? καταστρεφω και τη δικη μου ζωη και αυτή του μωρου...δε ξερω ισως εκ πρωτης οψεως να ακούγεται εγωιστικο όμως κατά βαθος το καλο του σκέφτομαι...οση αγαπη και να του προσφερω ενόσω μεγαλωνει, θα το καταδικασω σε μια μιζερη ζωη εάν από τωρα δεν είμαι σε θεση να του εξασφαλισω τα απαραίτητα. Η κοπελα αφου είναι αποφασισμένη να το κρατησει, ας φανει ανταξια των ευθυνών της, αν παλι ομως αποφασισει να το δωσει για υιοθεσία, ας είναι από τωρα ετοιμη να αντιμετωπισει το βαρυ αντίκτυπο που θα εχει ο αποχωρισμος παιδιου-μανας στην ψυχολογια της.