ο λόγος που δεν χαρακτήρισα κανένα από τα μέλη της οικογένειας και τη μόνη συμβουλή που έδωσα είναι να πάρει αποφάσεις για τις σχέσεις όταν θα βγει από όλο αυτό είναι ακριβώς αυτός, επειδή όπως διάβασα την εξομολόγηση θεώρησα ότι η κοπέλα ζει παρέα με το θυμό και με θυμό δεν παίρνονται αποφάσεις! το ποιος κάνει λάθος, αν η μητέρα έχει όντως ψυχολογικά, ιατρικά διαγνωσμένα ή αν η κοπέλα υπερβάλει (γιατί τη σήμερον ημέρα πολύ εύκολα χαρακτηρίζουμε κάποιον τρελό, επειδή απλά δεν το καταλαβαίνουμε), αν φταίει η μητέρα της που έχει ψυχολογικά, αν φταίει ο πατέρας της που η μητέρα της έχει ψυχολογικά και ποιος απο τους δύο είναι καλός γονιός δεν μπορώ να το κρίνω αν ο άλλος μιλάει με θυμό.. το ότι η κατάσταση είναι προβληματική είναι σίγουρο γι' αυτό κι η κοπέλα νιώθει έτσι! αλλά οι γονείς συνήθως δεν τα λένε όλα στα παιδιά τους! δεν θεωρώ ότι είναι ρηχό το ότι επιλέγει τα λεφτά αντί της αγάπης! θεωρώ ότι είναι πληγωμένη που δεν είχε την παιδική ηλικία που θα ήθελε να έχει, ανέλαβε ένα ρόλο στην οικογένεια που δεν αρμόζει σε παιδί, είναι μια αντίδραση, είναι άμυνα και είναι λογικό! Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να φύγει, να προσπαθήσει να αποκτήσει περισσότερες εμπειρίες από μία, να γνωρίσει κι αλλους ανθρώπους, να κάνει πολλές σχέσεις, να φάει τα μούτρα της και να ξανασηκωθεί για διαφορετικούς λόγους και τότε ίσως καταλάβει και τους γονείς της! Η ζωή δεν είναι εύκολη για κανέναν, άλλοι έχουν περισσότερη δύναμη άλλοι όχι! αλλά δεν μπορείς να κρίνεις κανέναν για τις επιλογές του γιατί δεν είσαι εκείνος! η κοπέλα ξέρει τι πρέπει να κάνει και για μένα αυτό πέρα από το θυμό δείχνει ωριμότητα! για τα υπόλοιπα που φαίνονται κάπως, θα τα βρει στη πορεία, κανείς σε τέτοια θέση δεν θα μπορούσε ίσως να κάνει κάτι καλύτερα, ήταν παιδί! τώρα αν η μητέρα όντως έχει διαγνωστεί με κάποιας μορφής κατάθλιψη ή κάποια παρανοική διαταραχή (όπως λέει κι ο τίτλος), εξομολογούμενη και εγώ θα ήθελα να σου πω... δεν φταις εσύ, δεν φταίει ο πατέρας σου κι η αδερφή σου, δεν φταίει ούτε η ίδια η μητέρα σου! είνα μια ασθένεια και σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσετε! πολλές φορές δε ξέρουμε και γι αυτό δεν καταλαβαίνουμε τους άλλους! θα πρότεινα να κάτσεις να διαβάσεις όσα περισσότερα μπορείς για την ασθένεια ή να μιλήσει με τον ψυχίατρο της μητέρας σου και να σου δώσει οδηγείες! Απλά πάρε το χρόνο σου γιατί καταλαβαίνω πως πάντα ήσουν σε μία θέση να βάζεις ισορροπίες στη σχέση των γονειών σου! Κάνε για κάποιο διάστημα τη ζωή σου κι όταν επιστρέψεις να βοηθήσεις θα είσαι πιο αποδοτική!