Εξομολογούμενη, θες και καλά να το "στρογγυλέψεις" το θέμα ότι φταίνε και οι δυο πλευρές, αλλά πλαγιομετωπικά το ρίχνεις όλο στις γυναίκες, ή μου φαίνεται;Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι δικό σου, ή copy/paste της "έρευνας" (που δεν πρέπει να την "ερευνήσαν" και πολύ), αλλά είναι μονόπλευρο. Μη σου πω και στη σφαίρα του φανταστικού. Γιατί η γυναίκα που βασικά περιγράφεται στην εξομολόγηση είναι μια σουπερ επιτυχημένη καριερίστα αλα Χολιγουντ, με αμφίεση Αλέξις Κολμπυ και ρίζες από τη Ζίνα warrior princess που γράφεις.Οι καθημερινές γυναίκες (όπως οι φίλες που αναφέρονται και αφορίζονται) τις περισσότερες φορές αναγκάζονται να δουλεύουν πολλές ώρες και μέχρι τελικής πτώσεως, όχι από ωφελιμιστική και φιλόδοξη επιλογή, αλλά απλώς για να βγάλουν ένα βασικό μισθό. Έχεις δουλέψει ποτέ πωλήτρια ή σερβιτόρα; (ειδικά με τις υπάρχουσες συνθήκες εργασίας αλλά και μισθού, αλλά και παλιότερα - τότε απλώς ήταν καλύτερα τα λεφτά, αλλά η δουλειά το ίδιο σκότωμα). Αλλά και σε πολλές (ιδιωτικές) δουλειές γραφείου πλέον, με τις δυνατότητες ιντερνετ/συνδεσιμότητας που υπάρχουν και τις απαιτήσεις δουλειάς ή/και εργοδοτών, τα ωράρια έχουν διευρυνθεί τρομακτικά. Σε αυτά λοιπόν τα καθήκοντα, πρόσθεσε κι έναν τόπο κατοικίας που χρειάζεται ένα άλφα νοικοκυριό και φροντίδα - εκτός αν είσαι οκ να ζεις μες τη μπίχλα.Βλέπεις λοιπόν, πως δεν είμαστε αναγκάστικά όλες οι σουπερ επιτυχημένες καριερίστες με τις γραφειάρες και τον ελιτισμό της Τείλορ Σουίφτ στο τσεπάκι, να απορρίπτουμε όλο τον ανδρικό πληθυσμό ανάλογα τα κέφια.Πολύ συχνά, δεν περισσεύει χρόνος, κουράγιο ή και χρήμα να ξεσκάσουμε λίγο με φίλους, πόσο μάλλον να τα δίνουμε τακτικά αυτά σε μια σταθερή σχέση (δυστυχώς).Αυτό όλο λοιπόν, μάλλον κοινωνικο-οικονομικό θέμα είναι και όχι προσωπικής επιλογής. Αλλά και από επιλογή να είναι και να επιλέγει συνειδητά μια γυναίκα την καριέρα της, γιατί πρέπει να δώσει λόγο για αυτό;Όσο για την "τρομακτική γυναίκα" που αναφέρεις, αν μια γυναίκα έχει ενδιαφέροντα, δραστηριότητες και επιτυχίες και αυτό το θεωρούν "τρομακτικό", απλούστατα οι αντρες που έχουν τέτοια άποψη είναι κομπλεξικοί. Προτιμούν δηλαδή μια "ήσυχη" γυναίκα-καρικατούρα, χωρίς καμία υπόσταση να την έχουν κρεμασμένη ως αξεσουάρ στο μπράτσο; Ίσα-ίσα, αντικειμενικά, νομίζω ότι είναι γοητευτικότατο και για τα δύο φύλα να έχουν έναν πολύπλευρο και ενδιαφέροντα σύντροφο."Η δύναμη που έγινε... αδυναμία" είναι μια σαχλη και σιθρού ενότητα, με το συμπάθειο, που λένε. Οι ηλικίες γάμου έχουν αυξηθεί παγκοσμίως και για τα δύο φύλα και αντικειμενικά, οι λόγοι είναι κατά μεγάλο ποσοστό οικονομικοί και λογικοί.Όσο για το γεγονός ότι όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο επιλεκτικοί και βάζουμε άλλα στανταρ για τις σχέσεις, είναι απόλυτα φυσιολογικο, εκτός αν είσαι αμοιβάδα ή χαρακτήρας κόμικ. Κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου, ανάλογα με τα βιώματά του εξελίσσεται, μαθαίνει περισσότερα για τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και τους άλλους. Τι πιο φυσιολογικό λοιπόν να μεταβάλλονται και οι απόψεις και τα θέλω του;Το "Σεξ εναντίον συντροφικότητας" ασ'το καλύτερα, πρώτον γιατί ως φαινόμενο και επιθυμία "πλασάρεται" πιο συχνά από άνδρες (τουλάχιστον από εμπειρία δική μου και του κύκλου μου) και δεύτερον, γιατί όποια επιθυμία εκφράζεται ειλικρινά και με σεβασμό, είναι δικαίωμα του καθενός και δε μπορούμε να την καταδικάζουμε όσοι ψάχνουμε κάτι διαφορετικό.Εν κατακλείδι, άλλο ένα στοιχείο που δε μου αρέσει, είναι που παρουσιάζεις τις γυναίκες συλλογικά ως απίστευτα δυστυχισμένα και μεμψίμοιρα πλάσματα που καταλήγουν συνεχώς κλαμμένες ή/και "παγοκολώνες".Πολύ τσουβάλιασμα και πολλή μίρλα.Η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της, υπάρχουν άνθρωποι που γουστάρουμε και άνθρωποι που δε γουστάρουμε, άνθρωποι με τους οποίους θα ταιριάξουμε και με τους οποίους δε θα ταιριάξουμε, επιτυχίες που θα κατακτήσουμε, δάκρυα που θα χύσουμε, χαμόγελα που θα σκάσουμε όταν και σε όποιον το νιώθουμε.Και δε θα ρωτήσουμε κανέναν για όλα αυτά, ούτε θα "ενοχοποιηθούμε" γι'αυτά από αβάσιμες λαϊκίστικες έρευνες της δεκάρας - και αυτό ισχύει για όλους μας, άνδρες και γυναίκες.
