Νομίζω ότι είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε αυτήν την λούμπα χωρίς να το πολυκαταλάβεις και ξαφνικά να συνειδητοποιήσεις ότι πέρασε ένας χρόνος...η καθημερινότητα και η ρουτίνα στην οποία υποβάλλουμε τον εαυτό μας,είναι σχεδόν υπνωτιστική...όταν αυτό σταματήσει να "δουλεύει" και αρχίσει να ενοχλεί,τότε καλό είναι να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό...Έχεις μια σχέση και συμφωνώ ότι δεν αρκεί για να νιώθεις πλήρης...αλλά μην την θεωρείς και δεδομένη...είναι κλασικό λάθος(στο λέω εκ πείρας).Από την στιγμή που βρίσκεσαι σε νέο περιβάλλον,δώσε στον εαυτό σου χρόνο για να προσαρμοστεί...ψάξε για δουλειά,πιάσε κουβέντα με τον περιπτερά από κάτω για να νιώσεις τον παλμό της νέας σου γειτονιάς,βρες μια διαστηριότητα...ή μπορείς να ξανασχοληθείς με αυτά που αγαπάς...Πρόσφατα ένιωσα κι εγώ έτσι και μπορεί να το έχω ξαναγράψει(τόσο καιρό εδώ,η επανάληψη είναι αναπόφευκτη),αλλά θα το γράψω...Εγώ προσπαθώ κάθε μέρα να κάνω κάτι που δεν έχω ξανακάνει...όχι κάτι φοβερό πάντα-δεν γίνεται...κάτι απλό όπως π.χ.να αλλάξω διαδρομή με το αυτοκίνητο,να μπω σε ένα μαγαζί που δεν έχω ξαναμπεί,να δοκιμάσω σαλιγκάρια,να πάρω τον ανιψιό μου από τον παιδικό και...και...και...ακούγεται απλό και αφελές,αλλά με βοήθησε να ξαναβρώ "σαγήνη προς τον εαυτό μου"(που λέει και η ποιήτρια!)Αυτά τα λίγα...είχα μέρες να σχολιάσω και παίρνω το αίμα μου πίσω... :)