Ο εξομολογουμενος.Αγαπητη φιλη αρχικα να σε ευχαριστησω για τον χρονο σου.Οχι δεν εχω διαγνωστει με καταθλιψη απο καποιον ειδικο. Ωστοσο, οταν δεν αντλεις χαρα ουτε απο τις επιτυχιες σου ή τις καλες σου στιγμες, οταν γυριζεις σπιτι σου και το πρωτο πραγμα που κανεις ειναι να κλαις τον πονο σου ακουγωντας μουσικη, οταν βρισκεσαι με καποια παρεα και αντι να διασκεδασεις, σκεφτεσαι την αρνητικη πλευρα των πραγματων, οπως ειναι η καταπτωση των ηθικων αξιων, τοτε μεσα σου υπαρχει ενα μεγαλο κενο. Ποσο μαλλον οταν αυτο το συναισθημα το σερνεις πισω σου απο μικρο παιδι Αυτο τη συναισθηματικη κατασταση προσωπικα την ονομαζω καταθλιψη. Το αν συμφωνει η συγχρονη ιατρικη ή οχι, ειναι ενα αλλο θεμα.Για την αναζητηση της τελειοτητα που γραφεις, ισως δεν ημουν και πολυ ξεκαθαρος. Δεν αναζητω την τελειοτητα γιατι οπως σωστα γραφεις δεν υπαρχει. Αναζητω απλα εναν ανθρωπο που θα καταλαβει τους προβληματισμους μου. Εναν ανοιχτομυαλο ανθρωπο που δεν θα κατακρινει συνεχως τις επιλογες μου, που δεν θα μισει την διαφορετικοτητα που υπαρχει γυρω του. Πιο λιανα: περιτριγυριζομαι απο μισαλλοδοξους ανθρωπους που εκφραζουν συνεχως μισος και ρατσιστικα συναισθηματα και που παραλληλα διατυμπανιζουν το ποσο γαματοι ειναι οι ιδιοι και ποσο λαθος οι επιλογες των αλλων. Κουραστηκα.