Πρεπει μερικοι ανθρωποι να καταλαβουν οτι ολοι δεν εκφραζομαστε με τον ιδιο τροπο, οτι ο καθενας απο μας εχει μεγαλωσει διαφορετικα, εχει αλλα βιωματα κ ολα αυτα επηρεαζουν τις αντιδρασεις του κ τον τροπο που φερεται. Εξομολογουμενη φανταζομαι οτι οι φιλοι σου, αν εχουν τη στοιχειωση νοημοσυνη, μπορουν να καταλαβουν πως το αν συμπασχεις με τον πονο τους ή οχι εξαταται απ τη συνολικη κινητοποιηση σου, οταν εκεινοι εχουν καποιο προβλημα, κ οχι απ το αν θα κυλησει δακρυ στο μαγουλο σου ή οχι. Αν δεν μπορουν να κανουν μια τοσο απλοικη σκεψη, μαλλον το προβλημα ειναι δικο τους, οχι δικο σου.Δηλαδη ολοι εσεις που θεωρειτε προβλημα το να μην δειχνει καποιος τα συναισθηματα του θεωρειτε οτι ειναι προτιμοτερο κανεις να δειχνει λυπημενος με τον πονο σας(ακομα κ αν δεν του καιγεται καρφι), παρα να μην δειχνει τιποτα, αλλα μεσα του να ειναι πραγματικα κομματια μ αυτο που σας συνεβη? Το μονο που σας νοιαζει ειναι να δειχνει ο αλλος λυπημενος κ οχι το αν θα ειναι οντως? Ακομα κ αν ενας ανθρωπος δεν εκφραζει τα συναισθηματα του, καποιος που τον ξερει καιρο κ που εχει μπει στη διαδικασια να τον "ψυχολογησει", σιγουρα μπορει να καταλαβει ποτε ειναι χαρουμενος, ποτε λυπημενος κλπ. Μπορει να μην ουρλιαζει, οταν λυπαται, σιγουρα ομως αντιδρα με καποιον τροπο, τον οποιο, αν κανεις ενδιαφερεται, μπορει να τον ανακαλυψει. Ειναι ολα θεμα του κατα ποσο καποιος εχει τη διαθεση να ερθει πιο κοντα σου κ να σε μαθει.