Συμφωνώ γενικά με την προσέγγισή σου αν και θα ήθελα να μείνω λίγο παραπάνω στο θέμα της ανασφάλειας και της μειονεξίας...Μερικές φορές,ακόμα κι αν ο σύντροφος γνωρίζει εξαρχής,αποδέχεται και δεν τον απασχολεί το θέμα υγείας,το ίδιο το άτομο που έχει την πάθηση,συνεχίζει να νιώθει άσχημα...άγχος ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει στάση ο σύντροφος,ότι το πρόβλημα υγείας ίσως δυσκολέψει και φέρει ανακατωσούρα στην ζωή τους,ότι ίσως μπλεχτούν άλλοι και με λόγια επηρεάσουν τον σύντροφο και πολλά πολλά άλλα σενάρια με τα οποία ταΐζει η αμφιβολία το μυαλό...Όλα αυτά όμως,έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον παθόντα,από εκεί ξεκινούν...και επειδή από την εξομολόγηση αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει η φοβία προτού εξελιχθεί μια σχέση,θα έλεγα ότι πρέπει να δουλευτούν κάποια πραγματάκια από πριν,ώστε να μην βγουν μετά...η αποδοχή της πάθησης,η σωστή ενημέρωση για την πρόγνωση και την εξέλιξή της,η φροντίδα και η απόκτηση καλών συνηθειών που θα βοηθήσει την πρόληψη επιπλοκών και γενικά ό,τι μπορεί να κάνει κάποιος για να βοηθήσει τον εαυτό του και να διαφυλάξει περαιτέρω την υγεία του...έτσι,με την γνώση και την δράση,ισχυροποιείται ο χαρακτήρας και αυτό βέβαια αποτελεί γερό θεμέλιο για υγιείς σχέσεις... :)