Γιατί διανύουμε την εποχή της υπερευαισθησίας και του ατέρμονου διαλόγου (εσωτερικού και μη).Δαιμονοποιείται οτιδήποτε θα σε κάνει να εκτεθείς, να τσαλακωθείς, να δώσεις πρώτος. Φόβος, φόβος και πάλι φόβος.Μη σε πουν κορόιδο, μη σε/σου αρνηθούν, μη σε κοιτάξουν αφ'υψηλού. Κι έτσι αναπτύχθηκε ως δικαιολογία για την άμυνα η γαϊδουριά, η αναισθησία, η συμφεροντολογία κι όσοι πλέον φέρουν αυτές τις "αρετές" δικαιολογούνται αν πουν οτι κάποτε πληγώθηκαν.Με λίγα λόγια, αδυναμία. Χάνουμε το ένστικτο της επιβίωσης κι αντί να μαζεύουμε γρήγορα τα κομμάτια μας, να προοδεύουμε, καθόμαστε και το συζητάμε, μυξοκλαίμε και λέμε οτι δε θα ξαναπροσπαθήσουμε.'Εχουμε γίνει αδύναμοι πια, αυτό.
