Είναι η μέρα που σκεφτήκαμε εμάςγιατί έχει φτάσει μεσημέρι και εσύ ακόμα γελάςκαι αυτά τα νιάτα μας πετάνε σαν πουλιά απ' τα κλαδιάδουλέψαμε και φάγαμε όλοι από την ίδια σοδειάκαι το απόγευμα της μέρας το θυμάμαι καλάδεν εκβιαζανε τους γέρους μας για λίγα ψιλάόσοι μας χλεύαζαν την μέρα μας κοιτάνε δειλάκι οι τύραννοι μας μες στο χώμα σκεπασμένοι καλάαυτή την μέρα με αγάπησες για πρώτη φοράαν είσαι δίπλα μου στο θέρος θα είμαι εκείστην σπορά αν με κρατάς εσύτον Νότο θα είμαι εγώ στον Βορρά μπροστάστο ίδιο το απόσπασμα, στην ίδια σειράκ' ήρθε το βράδυ της ημέρας που σκεφτήκαμε εμάςκαι σβήσαμε στην ζεστασιά μιας παιδικής αγκαλιάςαυτή η ζωή κρατάει όσο και το φως της φωτιάςπου ανάψανε την πρώτη μέρα που σκεφτήκαμε εμάς...