Ωραία πιστεύω πως είναι ανώφελο το να ψάχνει κανείς την "αλήθεια" στο μισό και το ολόκληρο. Είναι σα να ψάχνουμε τη σωστή απάντηση στο ερώτημα με το μισοάδειο και το μισογεμάτο ποτήρι. Δεν υπάρχει απάντηση που να γίνεται αποδεκτή ως σωστή από όλους γιατί πολύ απλά είναι θέμα οπτικής, ερμηνείας και φυσικά συγκυρίας. Ποιος μπορεί να πει πως καλύπτει όλες του τις ανάγκες μόνος του και δεν έχει ανάγκη από κάποιον σύντροφο, τώρα ή κάποτε στο μέλλον; Αυτή η σκέψη παραπέμπει ενστικτωδώς στην απάντηση πως είμαστε ατελή όντα που τείνουμε να χρειαζόμαστε ή να επιθυμούμε συντροφιά. Επίσης ποιος λέει πως ένας άνθρωπος που είναι "μόνος" του είναι μίσος άνθρωπος; Που δεν ξέρει ποιος είναι, τι θέλει ή είναι παράταιρος κοινωνικά, ερωτικά, συναισθηματικά, επαγγελματικά; Μπορεί να είναι ένας ελεύθερος αλλά καθόλα υγιής χαρακτήρας.Γενικά πιστεύω πως υπάρχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον στην ερμηνεία του καθενός παρά στο τελικό πόρισμα που μας θέλει ολόκληρους ή μισούς. Εξάλλου είμαστε τόσο διχασμένα όντα που κάθε τρεις και λίγο οι πράξεις μας αναιρούν τις θεωρίες μας, και αυτοπροσδιοριζόμαστε ανά δευτερόλεπτο. Εσείς δηλαδή, εγώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω, ένα κρύο ντουζάκι φτάνει για την ώρα. Εντάξει, όταν λέω κρύο, δεν εννοώ και μπούζι, χλιαρό αλλά δροσερό :Ρ