Είχα κι εγώ τον ίδιο φόβο, να βγω μόνη μου εφόσον δεν έχω κάποια παρέα, αλλά μήπως κακοχαρακτηριστώ; Δεν ξέρω αν νιώθετε το ίδιο κι εσείς που ζείτε σε Αθήνα/Θεσσαλονίκη, αλλά για εμάς που ζούμε σε επαρχιακές πόλεις είναι εύλογος αυτός ο φόβος, όπως καταλαβαίνετε.Η πρώτη μου προσπάθεια στο να εξοικειωθώ με τις μοναχικές εξόδους ήταν το να πηγαίνω μόνη μου σινεμά. Εξομολογούμενη, στο συνιστώ, είναι όντως μια καλή αρχή. Αργότερα κι όποτε το επέτρεπε ο καιρός έκανα συχνούς περιπάτους στην πόλη, πολλές φορές άραζα και στην παραλία κι αγνάντευα τη θάλασσα τρώγοντας ένα σάντουιτς ή κανα παγωτό, ώσπου μετά από κάποιο διάστημα κατάφερα να πηγαίνω πού και πού μόνη για καφέ μετά την δουλειά - με βοηθούσε πάρα πολύ στο να χαλαρώνω από την εργασιακή ένταση πριν πάω σπίτι. Έβγαζα το λάπτοπ πάνω στο τραπέζι κι είτε χαζολογούσα στο fb, είτε έπαιζα κανα παιχνίδι, είτε διάβαζα Εξομολογήσεις! Βέβαια εκείνες τις πρώτες απογευματινές ώρες οι καφετέριες έχουν συνήθως ελάχιστο κόσμο, όποτε δεν ένιωθα τόσο πολύ αυτό τον φόβο του να με δουν μόνη σε ένα τραπέζι και να σκεφτούν ότι είμαι πιθανόν κακομοίρα ή τρελή. Βράδυ δεν έχω τολμήσει ακόμα να βγω μόνη, αλλά ελπίζω πως κάποτε θα το καταφέρω κι αυτό - όταν βέβαια ο φόβος που ανέφερα παραπάνω βγει εντελώς από το μυαλό μου..Πάντως, μου άρεσε πάαααρα πολύ η φράση του John Greater "το να βγαίνεις μόνος θα εκπέμψει αυτοπεποιήθηση", αν και δυστυχώς ελάχιστοι αντιλαμβάνονται κάτι τέτοιο.