Παρατήρησα από τις πρώτες κιόλας μέρες της κρίσης, πριν αρκετά χρόνια, ότι κανείς δεν αντιδρούσε για τίποτα, παρά μόνο όταν οι ''φλόγες'' έγλυφαν τα συμφέροντα του. Το είδα στους γνωστούς μου, στους φίλους μου και στην οικογένεια μου. Τους εξηγούσα με πολύ ωραία λόγια, δικά μου αλλά και του Τσόμσκι, ότι μόνο έτσι κερδίζουν εκείνοι που θέλουν να μας ''κάψουν''. Με χλεύασαν, με έκαναν στην άκρη και με περιθωριοποίησαν. Ήτανε και το καλό της κρίσης για εμένα, γιατί επιτέλους καθάρισα την ζωή μου από όλους εκείνους που είχα αμφιβολίες. Με έκαναν να βρω τρόπους να επιβιώσω και να προχωρήσω την ζωή μου χωρίς να είμαι λαδιάρης και χωρίς να ανήκω κάπου. Σκέφτομαι συχνά και με θλίβει, πόσα χάσαμε, συνολικά, πόσα δεν μπορέσαμε να κάνουμε και πόσα ακόμα θα στερηθούμε, στο όνομα κάποιας επανάστασης που ακούω χρόνια δεξιά και αριστερά, από κοιλαράδες αμόρφωτους και τεμπέληδες συμπολίτες μου. Από θορυβώδες νεαρούς και καταστροφικούς κύριους. Από αγενέστατες δεσποινίδες και δυστοπικές κυρίες. Αυτό μου ήρθε με τον κύριο, που μαζί με πολλούς άλλους 'δημιουργούς' ανέδειξαν όλους αυτούς που τους έκαψαν και θα τους κάψουν μέχρι να γίνει στάχτη κάθε δημιουργία. Είναι αργά για επιστολές δυστυχώς. Πάντα μετά από μια φωτιά, με αργές διαδικασίες ακολουθεί η νέα βλάστηση, μέχρι την επόμενη φωτιά. Αν δεν καθαρίσεις τα ξερά, θα καούν και τα χλωρά. Το είδα στο σχολείο, στον στρατό, στις σχέσεις, στην εργασία και σε κάθε τομέα. Δεν περνάει μέρα που να μην λυπάμαι για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου με την ανοχή μιας μικρής μειοψηφίας που με το χρήμα κερδίζει ισχυρή πλειοψηφία. Χάθηκε ο έρωτας, η αγάπη, οι επαφές, οι συζητήσεις, οι βόλτες, τα όνειρα, τα σχέδια, τα χάδια, τα χαμόγελα. Και όλα για το χρήμα. Στο Gozo λένε, ότι άμα τον δεις να παρκάρει επάνω στο πεζοδρόμια και δεν μιλήσεις, δεν έχεις το δικαίωμα να ζητήσεις προστασία, όταν θα μπει στο σπίτι σου, γιαυτό και περπατάς ελεύθερα και δεν ΄΄μπαίνει΄΄ κανείς στο σπίτι σου.. Αυτά κύριε Πλιάτσικα, καλό βράδυ και καλό κουράγιο σε όσους τολμούν ακόμα να σκεφτούν και να ονειρευτούν.