Είναι γνωστή λογική της αριστεράς το guilty by association.Υπάρχει βαθύτατο πρόβλημα κοινωνικής νομιμοποίησης της βίας. Αποδοχής της βίας. Τεθνεώς γνωστότατος λογοτέχνης, φίλα προσκείμενος στο ΠΑΣΟΚ όσο ήταν εν ζωή, σε μία συζήτηση μου είχε πει, μετά τη δολοφονία Μπακογιάννη και αμέσως μετά αυτής του Αξαρλιάν "η 17Ν κάποτε με τον Μάλλιο και τον Μπάμπαλη είχε μια κάποια συμπάθεια του λαού, σήμερα;"Αυτή η συμπάθεια του λαού στις δολοφονίες των ποινικών παραβατών ή και απλά αυτών με τους οποίους υπάρχουν αντίθετες πολιτικές απόψεις (πχ Μπακογιάννης) είναι ένα πρόβλημα. Ο ανωτέρω πεθαμένος σήμερα λογοτέχνης όμως είχε πολεμήσει στον ΕΛΑΣ και κουβαλούσε άλλες εμπειρίες. Αν όχι δίκιο, είχε τουλάχιστον συγκεκριμένες εμπειρίες και σκεφτόταν έτσι.Ουδείς σημερινός 50άρης και κάτω έχει τέτοιες εμπειρίες. Δεν δικαιολογείται ποτέ και καθόλου το "καλά του κάνανε" σε περιπτώσεις αυτοδικίας. Αλλά ζούμε στη χώρα που για τον Κουφοντίνα και την Ηριάννα υπάρχουν 1000 "αλληλέγγυοι" οι οποίοι αν τους ρωτήσεις για τον Κορκονέα θα διατυπώσουν κατάρες όπως κάναν όταν ήταν άρρωστος ο Θάνος Πλεύρης.Ανίδεοι για το αν υπάρχουν δικονομικά κενά, απλά επειδή συμπαθούν τις ιδέες του υποκειμένου, είναι "αλληλέγγυοι" γενικώς και αορίστως. Το ότι είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε αριστερή τρομοκρατία αυτό περνάει στα ψιλά γράμματα. Το ότι ο μέσος από εμάς έχει τη βία σαν μία από τις πιθανές απαντήσεις σε μια πολιτική κουβέντα (πόσοι Έλληνες δεν λένε "έρε Παπαδόπουλο/Στάλιν που θέλουμε";) περνάει στα ψιλά. Η μόνιμη επιταγή δε "φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες" και φασίστας είναι όποιος λέει ο αρμόδιος διαφωτιστής επίσης περνάει στο ντούκου.Αλλά αν μιλάς έτσι είσαι μάλλον κι εσύ χουντικός. Και ξέρουμε πολύ καλά τι επιφυλάσσει μέρος της ελληνικής αριστεράς για του χουντικούς...Είναι δύσκολο πολίτευμα η δημοκρατία. Και ξεκινάει με τον να μην απειλείς τη ζωή αυτού που στην σπάει διότι διαφωνείς.
