Θέλουμε μια ταινία κατά προτίμηση συμβατικής ‒αλλά όχι απαραίτητα‒ αφήγησης και προσεγμένης αισθητικής με όσο πιο γνήσιους διαλόγους γίνεται, όπου να αναγνωρίσουμε τους βαθύτερους καημούς ή/και στις κωμικές έξεις μας σε ένα πλαίσιο που να μοιάζει ρεαλιστικό και να υπερβαίνει εφήμερες τάσεις και μισομαγειρεμένα politics. Πηγή: www.lifo.grΘέλουμε μια ταινία που να κυριαρχήσει στη δημόσια συζήτηση και να γίνει σημείο αναφοράς, κάτι που έχει να συμβεί πολύ καιρό. Πηγή: www.lifo.grΟ Ζαπατίνας που έχει πάρει σβάρνα όλα τα remakes παλιών ελληνικών ταινιών τι είναι; (Κρίμα για τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, μία αξιόλογη ταινία έβγαλε γύρω στο 2000 το ''Ένας κι ένας'' κι από εκεί και πέρα κατρακύλα)Οι ταινίες του Στράτου Μαρκίδη, επίσης επιτυχημένα και ανόητα remakes παλιών ελληνικών ταινιών τι είναι;Τα ''μπάτσελορ'', τα ''Αιγαίο ΣΟΣ'' κι όλα αυτά τι είναι;Που πάει ο κάθε άσχετος επειδή έχει υψηλό μπάτζετ και γυρνάει μια ταινία μόνο και μόνο για να διαφημιστούν οι χορηγοί του.Όχι, δεν χρειαζόμαστε άλλο συμβατικό σινεμά. Υπάρχει υπερπληθώρα ταινιών συμβατικής αφήγησης, κιτς τηλεοπτικής αισθητικής και ανύπαρκτης κινηματογραφικής αξίας.Χρειαζόμαστε το ελληνικό σινεμά του λατρεμένου Νίκου Νικολαϊδη (κι ας πέφτει βαρύ στα light στομάχια των τυχάρπαστων σινεφίλ), της αδικοχαμένης ΣΠΟΥΔΑΙΑΣ Φρίντας Λιάππα, της επίσης αξιόλογης κι αδικοχαμένης Τώνιας Μαρκετάκη, του μακαρίτη του Νίκου του Παπατάκη, του μακαρίτη του Τορνέ, του μακαρίτη του Κούνδουρου, του μακαρίτη του Νίκου του Παναγιωτόπουλου.Κι απ' όσους ζουν ακόμα χρειαζόμαστε το σινεμά του Χρήστου Πυθαρά (''ευτυχία''), του Γιώργου Σερβετά (''να κάθεσαι και να κοιτάς''), του Δημήτρη Τζέτζα, του Γιάνναρη, του Οικονομίδη, της Σοφίας Εξάρχου, της Ελίνας Ψύκου, του λατρεμένου Αλέξανδρου Βούλγαρη, της Δώρας Μασκλαβάνου, του Άγγελου Φραντζή, του Έκτορα Λυγίζου, της Αθηνάς Τσαγγάρη, της Τώνιας Μισιαλή, του υπέροχου λατρεμένου Σύλλα Τζουμέρκα (σίγουρα θα ξεχνάω κι άλλους αξιόλογους)Αλλά όχι άλλο συμβατικό σινεμά. Υπάρχει και μάλιστα αρκετό.Οι παραπάνω κινηματογραφιστές που ανέφερα έχουν αληθινή αγάπη για την τέχνη, πίστη στο κινηματογραφικό τους όραμα και κάνουν ταινίες με δικό τους προσωπικό κόστος και μόχθο.Τέτοιο σινεμά χρειαζόμαστε.
