Ταπεινό ελατήριο είναι στα 40 σου να προτιμάς να πίνεις ποταρες στο booze παρά να ξυπνάς αξημέρωτα να μαγειρέψεις ή να ετοιμάσεις για τον παιδικό κάνα-δυο κουτσουβελα. Να προτιμάς τα 1000 σου ευρώ να τα φας όλα για εσένα παρά για πάνες και γάλατα. Πηγή: www.lifo.grΦύγαμε απ' το Bios και το Guru (και την Βόρειο Ήπειρο) και πάμε Booze. Η δυστοπία δεν έρχεται απλά, είναι ήδη εδώ και μας ακολουθεί παρά πόδα για να δει τι πίνουμε. Μια σκιά με καπαρντίνα και πλατύγυρο καπέλο κρύφτηκε σε μια είσοδο πολυκατοικίας καθώς στρίβαμε στην Πραξιτέλους. Ανατριχίλα. Επιταχύνουμε. Ακούμε βήματα πίσω μας. Τα ίδια βήματα με πριν. Η Έλλη φοβάται. Την πιάνω απ' το χέρι κι αρχίζουμε να τρέχουμε προς Κάνιγγος. Το Key έχει κλείσει, δεν είναι τα κορίτσια εκεί να μας κρύψουν στην υπόγα. Χωνόμαστε σε μια εσοχή, σε μια γαλαρία. Η σκιά περνάει, κοιτάζει δεξιά - αριστερά, και σταματάει μπροστά στην στοά. Ρίχνει φακό. Κολλάμε στο τζάμι της πόρτας για να μη μας δει. Σβήνει το φακό, τον χώνει στην τσέπη της καπαρντίνας και φεύγει. Παρατηρώ ότι φοράει μαύρα δερμάτινα γάντια. Βαθιές αναπνοές. Αποφασίζουμε καλού κακού να επιστρέψουμε στο σπίτι. Η Έλλη κλείνει τα παράθυρα και βάζει φωνή. "Τί έγινε;" της λέω τρομαγμένος. Μου κάνει νόημα να σωπάσω και μου δείχνει στον δρόμο, τραβώντας ελαφρά την κουρτίνα. Η σκιά είναι από κάτω. Ακουμπάει στον στύλο φωτισμού κι ανάβει τσιγάρο. Πρόσωπο δεν φαίνεται. Όλα μοιάζουν ασπρόμαυρα...