Πρώτον, ΔΕΝ με ενδιαφέρει τι κάνει ο κάθε ραδιοφωνικός σταθμός με τον Μιχαλάκη.....αλλά αν υποθέσουμε ότι με αυτόν το τρόπο αποσκοπούν να κερδίσουν ακροαματικότητα -και το πετύχουν- γιατί, άραγε αυτό συμβαίνει;;;Πάμε τώρα στο κυρίως ζήτημα:Αυτό τον (βλακώδη) διαχωρισμό μεταξύ καλλιτεχνικής και ηθικής υπόστασης ενός ανθρώπου δεν μπορώ να τον καταλάβω, ούτε να τον δεχτώ γιατί δεν υφίσταται. ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ!Πρόκειται για το ίδιο άτομο στην ψυχολογική, ενιαία ιδιοσυγκρασία του οποίου ανήκει μεταξύ των διάφορων χαρακτηριστικών του και ικανοτήτων του (στην προκειμένη περίπτωση το ταλέντο της μουσικής έκφρασης, μουσικής δημιουργίας και της κίνησης [χορός]) και η βλαπτική συμπεριφορά, αναπόσπαστη του συγκεκριμένου, ατομικού «είναι» (ύπαρξης). ΔΕΝ διαχωρίζεται.Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις που αποκαλύφτηκαν σοβαρές παρανομίες και παραπτώματα καλλιτεχνών, πολλές φορές ιδιαίτερων καλλιτεχνών, μοναδικών, ευρείας αποδοχής, για συγκεκριμένο καλλιτεχνικό τομέα, έργο, καλλιτεχνική παρουσία τους και πορεία τους, αυτό να δικαιολογεί ή αποτελεί ελαφρυντικό των αρνητικών πράξεών τους με τις οποίες και με οποιοδήποτε τρόπο έβλαψαν άλλους ανθρώπους (στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με παιδοφιλία και παιδεραστία και όπως φαίνεται και με δωροδοκία με σκοπό την δικαστική παραπλάνηση...). Δεν νοείται με τίποτα, ηθικώς αλλά και νοητικώς, αυτοί οι άνθρωποι, όσο θαυμαστοί και σπουδαίοι είναι στο καλλιτεχνικό τους έργο, σε μεγάλο βαθμό αποτελώντας εμπνευστές της τέχνης τους και πρότυπα για το ευρύ κοινό, μετά την γνωστοποίηση των αντικειμενικά καταδικαστέων πράξεων τους, να συνεχίζουν να αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού. ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ ΚΑΙ ΩΡΙΜΑΣΤΕ! ΒΑΛΤΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΣΑΣ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ! ΣΥΝΕΛΘΕΤΕΕΕΕ!!!Υ.Γ.: Χωρίς να ανήκω στο φανατικό κοινό του Μάικλ Τζάκσον, πάντα τον θαύμαζα ως καλλιτέχνη και μοναδικό σόουμαν, πάντα και μόνο για την σκηνική του παρουσία και μέχρι εκεί, καθώς, εκτός σκηνής, η συμπεριφορά του ήταν αλλοπρόσαλλη, με ακραίες ιδιαιτερότητες και προτιμήσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της (τουλάχιστον...) ανασφαλούς προσωπικότητας του οι αλλεπάλληλες πλαστικές επεμβάσεις-μεταμορφώσεις που κατέληξαν ξεκάθαρα σε αλλοιώσεις, αρχικά ενός όμορφου, φυσιολογικού παρουσιαστικού. Πέραν της σκηνικής παρουσίας του, όταν βρισκόταν στη φυσική του κατάσταση, εκτός ορίων σκηνοθεσίας, καλλιτεχνικού εκστασιασμού και έκφρασης, μπορώ να πω ότι μου προκαλούσε θλίψη. Από τότε που άρχισαν να αποκαλύπτονται διάφορα στοιχεία για τις πράξεις του εν σχέσει με τις παιδοφιλικές του προτιμήσεις, εν ζωή ο ίδιος ακόμα, καθώς όπως λέει και η παροιμία, «όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά...» (και ο καπνός είναι πάρα πολύς!....), σταμάτησα αρχικά να τον παρακολουθώ με το ίδιο ενδιαφέρον μέχρι που τον αρνήθηκα πλήρως σε σημείο, σχεδόν, σχεδόν τονίζω, απέχθειας. Ειλικρινά στεναχωρήθηκα όταν πέθανε, αλλά στο σημείο που είχε φτάσει, καθώς ήταν αποδεδειγμένα ένας ακραία δυστυχισμένος άνθρωπος, παρασύροντας στην δυστυχία του και βλάπτοντας, έστω -και το δέχομαι- άθελα του (είναι μια άλλη συζήτηση αυτή), άλλους ανθρώπους, σκέφτηκα ότι για τον ίδιο ο θάνατος του να ήταν λυτρωτικός. Ποτέ δεν θα το μάθουμε. Λυτρωτικός ενδεχομένως και για ορισμένα θύματά του, καθώς ο θάνατος των θυτών δεν αποτελεί πάντα δικαίωση και ανακούφιση για όλα τα εν ζωή θύματα βλαπτικών και εγκληματικών πράξεων.
