Ένα πολύ βασικό κλειδί, φρονώ ότι, είναι η κουλτούρα της μη βίας.Δεν αναφέρομαι σε κάτι βαθύ, επιπέδου Γκάντι ή ΜΛΚ. Αναφέρομαι σε απλά πράγματα. Τη βία, όπου και να την συναντάμε, πρέπει να την θεωρούμε εκτός πολιτισμού. Εκτός διαλόγου. Μη-επιλογή. Τη φυσική βία ή την απειλή αυτής. Όχι τις πολιτικές απόψεις. Οι πολιτικές απόψεις, για όσους το αγνοούν, αναφέρονται στο πως κάθε κυρίαρχη και αυτεξούσια οργανωμένη κοινωνία (σ.σ. κράτος) θέλει να οργανώσει τη ζωή των μελών της, να την θεσμίσει.Οι άνθρωποι ας έχουν τις απόψεις που έχουν. Ας εκτονώνονται λεκτικά, αποκηρύσσοντας, πάντα, τη βία. Υπάρχει ένα σαφές όριο: άλλο πράγμα οι πολιτικές απόψεις (όσο και αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε) και άλλο οι απόψεις που προτρέπουν σε φυσική βία.Όποιος τα τσουβαλιάζει όλα τροφοδοτεί τους (εκάστοτε) απέναντι.Αλλά πολλών αυτός ακριβώς είναι ο στόχος. Η πόλωση. Πώς, αν είμαστε ήδη στο ένα άκρο, θα έχουμε εμείς ταυτότητα; Αν δεν φτιάξουμε κι άλλους απέναντι; Το μεγαλύτερο κόστος σε μια δημοκρατία είναι η αποδοχή της ύπαρξης διαφορετικών απόψεων. Της σύνθεσης αυτών. Αλλά φαίνεται ότι οι νεοέλληνες είναι απευθείας απόγονοι των αρχαιοελλήνων. Εξοστρακίζουν όποιον έχει άλλη άποψη (διότι αυτή ήταν η έννοια του εξοστρακισμού).Δημοκρατία δεν σημαίνει να ανεχόμαστε ανθρώπους άλλων φυλών, θρησκειών ή σεξουαλικού προσανατολισμού (αυτό είναι αποτέλεσμά της). Δημοκρατία είναι να ανεχόμαστε ανθρώπους άλλων απόψεων. Η δημοκρατική διαδικασία προϋποθέτει διαφορετικές απόψεις.Άλλο το το 2019 άλλο το 1999 κι άλλο το 1984.
