Για πολλοστή φορά τίθεται το ερώτημα αυτό, που έχει τεθεί σε πολλά και διάφορα άλλα site που παρουσιάζουν το γεγονός αυτό. Είναι ένα εύλογο ερώτημα που ίσως έχει μία κάποια απάντηση.Ο άνθρωπος, γνωρίζοντας την αυτοκαταστροφικότητα του και την παροδικότητα της φύσης του ως οντότητα, πως μια μέρα, αργά ή γρήγορα, από φυσικά αίτια ή όχι, θα σταματήσει να υπάρχει, προφανώς, υποσυνείδητα δεν νιώθει το ίδιο συναίσθημα οδύνης μεταξύ της καταστροφής του ιδίου και ενός τεχνουργήματος, κάθε σπουδαίου τεχνουργήματος (δημιουργημένο από τον ίδιο και όχι φυσικό - έχει σημασία αυτό), το οποίο άντεξε και τον ξεπέρασε κατά πολύ στην συγκριτική «μάχη» της παροδικότητας, καθώς το δεύτερο παρέμεινε εκεί για να θυμίζει στις επόμενες γενιές, πολλές γενιές, την κάθε του πτυχή και γνωρίσματα των προγενέστερων, αλλά και των παρόντων, όταν μάλιστα ως τεχνούργημα παραπέμπει περισσότερο στην θετικότητα παρά στην αρνητικότητα του ως οντότητα. Πόσο μάλλον όταν το δημιούργημα του, όπως ο Ιερός Ναός της Παναγίας των Παρισίων, αποτυπώνει την ανάγκη της πίστης του στο «ανώτερο», με ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει και η οποία πίστη του διαφοροποιείται ανά κοινωνικοθρησκευτικά-ιδεολογικά πρίσματα και κουλτούρες, όμως επί της ουσίας του είναι ακριβώς το ίδιο με τις ίδιες, κοινές, συναισθηματικές και ψυχικές ανάγκες.Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως η οδύνη αυτή παρουσιάζεται κοινή (με ελάχιστες εξαιρέσεις), για κάθε, παρόμοια καταστροφή τεχνουργημάτων από τον ίδιο, ανεξαιρέτως προέλευσης και πολιτισμικής έκφρασης ανά έργο. Είναι το σημείο εκείνο που κατανοείται η βαθιά, οικουμενική αποδοχή του παγκόσμιου-κοινού πολιτισμού, ανεξάρτητα από που προέρχεται.Ίσως λοιπόν, αυτός είναι ο λόγος που η οδύνη αυτή παίρνει αυτή τη διάσταση της αδιαφορίας ή φαινομενικής αδιαφορίας του για τον ίδιο και του ενδιαφέροντός του για την ύλη - που όμως ο ίδιος την επεξεργάστηκε και μορφοποίησε για να τον υπενθυμίζει ως πρωταρχική ύπαρξη.