Πολύ ορθώς θίγει η κα Δοξιάδη το ζήτημα της παραμέλησης των αρχαιολογικών ευρημάτων της Δήλου. Μία ένσταση: Γιατί η κα Δοξιάδη θεωρεί ότι "καλή μεταχείριση" του εν λόγω ψηφιδωτού, εξυπακούεται την αφαίρεση και απομάκρυνση του? Η αξία του ψηφιδωτού (όπως κάθε έργου που αποτελεί μέρος ενός κτηρίου) εν πολλοίς εκτιμάται ενσωματωμένο στον φυσικό του χώρο, βεβαίως συντηρημένο και προφυλαγμένο από τα στοιχεία. Όπως όλοι θα εκτιμούσαν καλύτερα τις Καρυάτιδες (όλες!) ενσωματωμένες στο Ερέχθειο, τα αετώματα του Παρθενώνα ενσωματωμένα στη μετώπη, όπως όλοι εκτιμούν την τοιχογραφία του Ιησού στην αυθεντική της θέση στην Αγία Σοφιά (έστω και μισή, όπως έχει μείνει) και όχι αποκομμένη και απομονωμένη σε κάποιο μουσείο στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Επομένως, καλώς θίγουμε την καλή συντήρηση του έργου, γιατί όμως μιλάμε επιπλέον της ορθής συντήρησης και για "απομάκρυνση" του έργου από τον φυσικό του χώρο? Μήπως κάποιο μουσείο της επικράτειας νιώθει/εκφράζει την ανάγκη να εμπλουτίσει την συλλογή του?
