Εμένα η κατάληξη της Daenerys ως Μad Queen και ενδιαφέρουσα από πλευράς πλοκής μου φάνηκε, και πιστή στο πνεύμα του βιβλίου και της σειράς, και ότι πράγματι προοικονομείται επιτυχώς από το οικογενειακό της ιστορικό και από την έως τώρα αδυσώπητη συμπεριφορά της πιστεύω. Μ’ αυτούς λοιπόν που χαλάστηκαν από την μεταστροφή της αυτή καθαυτή, και θα ήθελαν απλώς να την δουν στο θρόνο λαοφιλή, αγκαλιά με τον Τζον κι όλα να τελειώσουν σε γάμο λαμπερό θα πω να βλέπουν καλύτερα Φίνος Φιλμ.ΑΛΛΑ για να μην τρελαθούμε, όχι αυτό το επεισόδιο δεν είχε καθόλου συνοχή με τα προηγούμενα. Το τέλος είναι μια χαρά (όπως διαφαίνεται προς το παρόν), αλλά για να βγάζει και νόημα ήθελε μισή (για να μην πω μια ολόκληρη) σεζόν ακόμη για να χτιστεί. Οι σκληρές αποφάσεις της Daenerys, από τη σταύρωση των αφεντών της Μηρήν μέχρι την καύση των Tarly, μπορεί να ήταν σκληρές αλλά δεν ήταν δίχως λογική. Ειδικά σε αυτόν τον μεσαιωνικής νοοτροπίας κόσμο που έχει σκιαγραφήσει ο Μάρτιν το να είσαι άτεγκτος με τους εχθρούς σου μπορεί να είναι ένδειξη σκληρότητας αλλά, προς θεού, δεν είναι ένδειξη τρέλας. Δεν είναι κάτι πρωτάκουστο. Πρωτάκουστο είναι να σε νοιάζει τόσο ο απλώς λαός και οι καταπιεσμένοι, κάτι που ήταν βασικό στοιχείο τους χαρακτήρα της. Είναι σα να λέμε, αντιστοίχως, ότι αφού ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος ηγήθηκε της Γ’ Σταυροφορίας -μιας φρικτής γενοκτονίας για τα δικά μας δεδομένα- θα μπορούσε εξίσου λογικά να επιστρέψει μετά στην Αγγλία και να αρχίσει να σφάζει αδιακρίτως τον κόσμο στον δρόμο χωρίς προφανή λόγο, επειδή ξύπνησε με το κακό πλευρό. Κι ότι να, αφού δε νοιάστηκε για τα παιδάκια στην Άκρα, γιατί να νοιαστεί για τα αγγλάκια; Εμ, δεν ξέρω, επειδή είναι αγγλάκια; Επειδή όλοι οι άνθρωποι τότε αντιμετώπιζαν -δυστυχώς- τους εχθρούς τους ως υπανθρώπους, ωστόσο αυτό δε σήμαινε ότι σκότωναν όποιον πετύχαιναν απλώς στο διάβα τους λες κι ήταν ο Charles Whitman και άκουγαν φωνές. Όση σκληρότητα κι αν έδειχνα οι πράξεις τους είχαν τη δική τους λογική συνοχή. Ποια λογική είχαν η πράξεις της Daenerys; Αν μετά της καμπάνες της παράδοσης ορμούσε απευθείας στο παλάτι να κάψει τη βασίλισσα, παίρνοντας εκδίκηση για τη φίλη της, και αδιαφορούσε για κάποιες παράπλευρες απώλειες στην πορεία, θα το έβρισκα λογικό γι’ αυτήν. Αν η πόλη εξακολουθούσε να αντιστέκεται και αποφάσιζε να πει «τέρμα οι μεσοβέζικες λύσεις, θα βάλω τα μεγάλα μέσα» άντε να το δεχτώ, παρόλο που για σεζόν ολόκληρες δεν είχε επιτεθεί απευθείας στην πρωτεύουσα για να αποφύγει ακριβώς αυτό. Αλλά το να έχει την πόλη έτοιμη, παραδομένη, στα χέρια της τελείως, να έχει στην ουσία ήδη γίνει βασίλισσα βρε παιδί μου, και ν’αρχίζει ΕΝΤΕΛΩΣ αναίτια να καίει 1. τους υπηκόους ΤΗΣ, 2. τις υποδομές της πόλης ΤΗΣ και 3. το παλάτι ΤΗΣ επειδή YOLO δεν δείχνει σκληρότητα, δείχνει σκέτη παράνοια, από απόψεως όχι απλώς ανθρωπιστικής (αυτό είναι δευτερεύον) αλλά πρωτίστως στρατηγικής, οικονομικής, πολιτικής. Με την καταστροφή αυτή δεν είχε ΤΙΠΟΤΑ να κερδίσει αλλά, αντιθέτως, πάρα πολλά να χάσει. Έχουμε λοιπόν μια ηγέτιδα που επί 7,5 σεζόν είναι σκληρή, αλλά ανισόρροπη έχει υπάρξει μόνο επί μισό επεισόδιο. Δεν κολλάει. Η κατάβαση προς την παράνοια θα έπρεπε να έχει χτιστεί σταδιακά, παίρνοντας ως βάση το υπόβαθρο της ήδη υπάρχουσας σκληρότητας αλλά πηγαίνοντάς το πράγμα πολύ πιο πέρα. Από οποιονδήποτε σοβαρό φαν της σειράς αυτό έχω ακούσει ως παράπονο, όχι το ότι θα ήθελαν απλώς να γίνει η καλή κι αγαπημένη βασίλισσα του λαού. Είμαι δε σίγουρη ότι ο Μάρτιν στα βιβλία του (όταν/αν δεήσει να τα γράψει επιτέλους) θα παρουσιάζει αυτή την αλλοίωση στον χαρακτήρα της πολύ πιο στρωτά και μεθοδικά, όχι από το ένα κεφάλαιο στο επόμενο, και όλοι μια χαρά θα το αποδεχτούν εκεί, ασχέτως αν απογοητευτούν επειδή τους άρεσε ως χαρακτήρας.
