Εμπειρία από το Φεστιβάλ Αθηνών από περασμένη χρονιά: Κατακαλόκαιρο μεσημέρι, έχω πάρει εισητήριο για μια περφόρμανς χορογράφου/χορεύτριας που εμφανίζεται μόνη της και καθε παράσταση διαρκεί 20 λεπτά, κάτι τέτοιο. Αφού φτάνω και περιμένω να δω σε ποιό χώρο γίνεται, λίγο πριν ξεκινήσει, ανακοινώνεται στάση εργασίας από το προσωπικό. Όλα καλά αλλά γιατί δεν μπορούσαν να το ανακοινώσουν από πιο νωρίς, έπρεπε να κάνουμε την διαδρομή μέχρι εκεί πρώτα? εγώ πχ. έκανα διαδρομή μιας ώρας μέσα στο καύσωνα ας πούμε.Λέω οκ τι γίνεται με τα λεφτά, μια και ήταν η τελευταία μέρα της παράστασης? Μου λένε ρώτα τον υπεύθυνο. Ο υπεύθυνος μου λέει περίμενε θα γίνει η παράσταση μάλλον σε λίγο. Ρωτάω πώς θα το εξακριβώσουμε αυτό? Μου λέει κάπου εδώ είναι η περφόρμερ, θα την ρωτήσουμε. Σε λίγο χάνεται ο υπεύθυνος και βλέπω την περφόρμερ να μιλάει με κάποιους. Λέω ας την ρωτήσω, να ξεμπερδεύω να φύγω, άμα είναι. Την ρωτάω λοιπόν, επί λέξει: συγγνώμη, έχω πάρει εισητήριο και μου είπανε ότι μπορεί να γίνει η παράσταση ισχύει? Και γυρίζει θυμωμένη με ύφος χιλίων Λένιν και χιλίων Στάλιν, ε όχι βέβαια δεν θα γινει η παράσταση, αφού απεργούν τα παιδιά. Α λέω συγγνώμη ο υπεύθυνος μου είπε κτλ., μάλλον διάλεξα λάθος μέρα λοιπόν. Ακριβώς μου λέει, λάθος μέρα, στραβωμένη επί δέκα, επειδή πήγα να διαταράξω την μεσημεριανή ραστώνη μάλλον. Δεν ζήτησα καν τα λεφτά μου πίσω, έφυγα με την ουρά στα σκέλια και από τότε δεν ξαναπάτησα στο φεστιβάλ, γιατί κατάλαβα ότι είναι δικό μου φταίξιμο η λάθος οικονομική διαχείρηση και ότι δεν πληρώνονται τα παιδιά που δουλεύουν εκεί... Ακόμα ότι δεν μπορώ να ξεπληρώσω με ένα ψωροεισητήριο την τιμή που κάνουν οι καλλιτέχνες εκεί να εμφανίζονται σε παραστάσεις και να μπορώ εγώ ένας τυχαίος, ένας κοινός θνητός να τους παρακολουθώ...