Το μεγάλο πρόβλημα είναι λιγότερο η αύξηση του πληθυσμού: μεγάλο μέρος των παραγόμενων τροφίμων (κυρίως δημητριακών και ελαιοπρωτεϊνούχων καρπών) προορίζεται για ζωοτροφές για να καλυφθεί η ακόρεστη δίψα για κρέας, αλλά και για την παραγωγή φυτικών καυσίμων για να είναι καθαρός ο αέρας των δυτικών μητροπόλεων (κι άστους να πεινάνε τους φτωχούς του Τρίτου Κόσμου...). Με μια αλλαγή του οικονομικού και καταναλωτικού μοντέλου, τα τρόφιμα θα έφταναν για πολύ περισσότερους κατοίκους. Πόσο μαλλον που αυτή η αλλαγή θα προϋπέθετε την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου του πληθυσμού και των ελευθεριών που απολαμβάνει (άρα αυτομάτως και των γυναικών), γεγονός που θα ευνοούσε τη σταθεροποίηση σε πρώτη φάση και, ενδεχομένως, ακόμα και τη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού.