Δηλαδή όσοι διαμαρτύρονται για αυτό το χάλι (εκτός εισαγωγικών) είναι "καθωσπρέπηδες"; Ti ξεδιάντροπη ισοπέδωση και απαξίωση είναι αυτή; Τι απαίσια νοοτροπία; Εγώ δηλαδή που ξερνάω με τις ταγκιές και τον ναρκισσισμό που ξερνάει κάθε καραγκιοζάκος που την έχει δει πρωτοπορία (my ass) και επανάστα του κ@λου βρωμίζοντας το οπτικό μου πεδίο επειδή θεωρεί την πόλη ιδιοκτησία του (την ίδια στιγμή που κράζει την ιδιοκτησία), είμαι εκπρόσωπος του καθωσπρεπισμού και εξισώνομαι με τον Μπακογιάννη; Και, αναρωτιέμαι, έπρεπε να φάμε αδιαμαρτύρητα το σκατό (στη μάπα) για να εκτιμήσουμε μετά το μυρωδάτο δείπνο ένα ανέμπνευστο και μπαγιάτικο (στην κυριολεκτικά συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων) dessert που θέλει να κλέψει λίγη από την δόξα του Banksy και, όντως, άλλαξε την εικόνα της πόλης προς το χειρότερο επειδή, όπως παντελώς αυθαίρετα τεκμαίρεται, κάνει υποτίθεται την καθημερινότητα πιο "παρήγορη" με την banalite ασχήμια του; Τι διαφορά έχει δηλαδή όλη αυτή η οπτική ρύπανση από τις "πολύ πιο μαζικές, πολύ συχνά ακαλαίσθητες, ανόητες και ρυπογόνες υπαίθριες διαφημιστικές καμπάνιες"; Μήπως καμία; Μήπως δεν είναι και αυτή η ρύπανση τίποτε άλλο από μια αυτοδιαφήμιση; Μήπως - πλην ελαχίστων κυριολεκτικά περιπτώσεων - το μόνο που ευαγγελίζεται είναι ένα τεράστιο "εγώ"; Και μήπως οι κραυγές / άρθρα που διαμαρτύρονται για την "στείρα νομιμότητα των καθαρών τοίχων" (τζίζας, δηλαδή, με τις μεγαλοστομίες) ουσιαστικά επιδιώκουν να περιορίσουν ασφυκτικά τα όρια της διαμαρτυρίας και της ελεύθερης έκφρασης επεκτείνοντας κι εντείνοντας το "δικαίωμα" στην ασυδοσία και την αυθαιρεσία απέναντι σε εκείνους που αξιώνουν την αισθητική αναβάθμιση της πόλης όπως εκείνοι την εννοούν; Και γιατί αυτή η αυτονόητη αξίωση απαξιώνεται συλλήβδην ως "Μπακογιαννισμός"; Γιατί οι ευρύτεροι κοινωνικοπολιτικοί προβληματισμοί θεωρούνται ιδιοκτησία κάποιων "εκλεκτών", μιας ιδιότυπης ελίτ που απορρίπτει ολοκληρωτικά τις ευαισθησίες άλλων;