Δεν είναι μόνο οι βαρύμαγκες ή η “λεβεντιά” (που απ’ό,τι φαίνεται δεν παίζουν ρόλο στην προκειμένη υπόθεση). Είναι και η απόλυτη περιφρόνηση του νόμου και των δικαιωμάτων των συμπολιτών σου (εκτός και εάν πρόκειται για συγγενείς, κολλητούς ή ομοϊδεάτες), η απαίτηση για ατιμωρησία, η πεποίθηση πως όλα τα μέσα είναι θεμιτά, όλοι οι "αγώνες" δίκαιοι, είναι η ανταλλαγή ψήφων με χατήρια ή ρουσφέτια, οι προστάτες πολιτικοί, οι οικογένειες που ψηφίζουν μονοκούκι, το "δεν πλερώνω", οι καταπατητές, ο μισογυνισμός (πρώτος-πρώτος, στην συγκεκριμένη υπόθεση), η ματσίλα, το νταηλίκι και η αλητεία, οι απειλές, η καζούρα στους αδύναμους. Όλα αυτά υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, αλλά στην Κρήτη κυριαρχούν. Προστίθεται δε και η οπλοκατοχή/κουλτούρα των όπλων, οι ζωοκλοπές με συμβολικό/σαδιστικά τιμωρητικό/εξευτελιστικό χαρακτήρα (πέραν του οικονομικού όφελους), τα ισχυρά σόγια που καταπιέζουν τα αδύναμα (βλέπε Γιακουμάκης), οι βεντέτες.Παρεμπιπτόντως απ’ό,τι φαίνεται ο Κρητικός βιαστής/δολοφόνος διάλεγε τα θύματά του με την ίδια λογική που τα διάλεγε και ο Κύπριος serial killer: ξένες γυναίκες (μία Λιθουανή, μιά Πολωνέζα, την Σούζαν--που φαινόταν πως είναι ξένη, άρα και αδύναμη, θα υπέθεσε) που να μην έχουν κάποιον να ενδιαφερθεί γι αυτές, τι απέγιναν, ή κάποια οικογένεια να κινήσει γη και ουρανό. Την στιγμή που ο ίδιος απολάμβανε την προστασία του δικού του σογιού.