Προσωπικά, δεν θα ήθελα ποτέ να εξαρτάται η ζωή μου από κάποιον που περιμένει την παρέλαση για να νιώσει ανδρεία και αποφασιστικότητα. Ειδικά σε πεδίο μάχης. Αυτοί είναι συνήθως οι πρώτοι που λακίζουν. Το να περιμένεις την παρέλαση για να νιώσεις υπερήφανος ως Έλλην (ή, ακόμα χειρότερα, ως άνθρωπος) είναι τουλάχιστον λυπηρό. Το να θεωρεί κανείς (και δεν μιλώ για εσένα προσωπικά) ότι μόνο αυτός γνωρίζει τι σημαίνει θυσία και ποιος είναι ο ορθός τρόπος για να αποδίδονται τιμές σε όσους οφείλονται, και ότι κάποιος που δεν είναι σύμφωνος με την συνέχιση των παρελάσεων είναι λιγότερο "Έλληνας" από αυτούς που γουστάρουν να κουνάνε σημαιάκια κάθε 28η και 25η, δηλώνει ξεκάθαρη πατριδοκαπηλία και θυμίζει αυτούς που λένε ότι αν δεν πηγαίνεις στην εκκλησία δεν είσαι καλός χριστιανός. Για τέτοια μυαλά μιλάμε. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι θρήσκος.Οι μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις θυμίζουν απολυταρχίες. Τέλος. Δεν γίνεται να φύγει αυτό το στίγμα από πάνω τους. Στάλιν, Χίτλερ, Μάο, Πολ Ποτ, Καντάφι, Παπαδόπουλος, Κιμ Ιλ Σουνγκ, Μεταξάς, Σαντάμ και άλλοι πολλοί, ων ουκ έστιν αριθμός. Έχω την εντύπωση ότι οι πιο χτυπητές εξαιρέσεις σε αυτόν τον "κανόνα" είμαστε εμείς και οι Τούρκοι. Και, εκτός από τους Τούρκους, αυτό κάτι λέει και για εμάς. Αυτός ο "θεσμός" είναι ντροπή και όνειδος για ένα κράτος που θέλει να λέγεται σύγχρονο και δημοκρατικό. Αυτή είναι η γνώμη μου.