Πολύ σωστά λέει: Χάνοντας εντελώς την αξιοπιστία του ως αριστερός, βοήθησε στο να ανακτήσει την αξιοπιστία της η χώρα. Έδειξε έμπρακτα πως η mainstream σύγχρονη ελληνική αριστερά είναι της πλάκας και πως θα κάνει τα πάντα για την καρέκλα και τα επιδόματα—και ο ίδιος για να τον δουλεύουν στο εξωτερικό με τιμές και υποτιθέμενα βραβεία, επειδή είναι καλό παιδί. Έδειξε δηλαδή ότι ο ίδιος και το κόμμα του δεν αποτελούσαν εν τέλει απειλή για κανέναν, το πολύ-πολύ να σερνόταν η χώρα για όσα χρόνια βρίσκονταν στην εξουσία. Πως οι οπαδοί του θα το βούλωναν για τέσσερα χρόνια άπαξ και τους έδινε μικρά επιδόματα. Από την στιγμή δε που φάνηκε πως θα έχανε τις εκλογές, όποτε και αν γίνονταν αυτές (και πως θα κέρδιζε όχι κάποιος άλλος καραγκιόζης, αλλά ο Μητσοτάκης) οι οικονομικοί δείκτες άρχισαν να βελτιώνονται. Όχι γιατί χάθηκε μια απειλή—που ποτέ δεν υπήρξε—αλλά γιατί φάνηκε πως η χώρα θα έπαυε να σέρνεται.