Για την κατάσταση στην χώρα δεν έχουν ευθύνη μόνο οι μέσα, αλλά και όσοι έχουμε φύγει έξω. Και αν σε προηγούμενες γενιές η οπτική της δύσης ως αξιοκρατικό καταφύγιο ήταν θεμιτή γιατί θύμιζε την υπανάπτυξη της χώρας (ακόμα και η αλλαγή υπηκοότητας του Καστοριάδη και του Ξενάκη μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως μια σφαλιάρα που έβγαζε την Ελλάδα από την αφασία της) σήμερα αυτή η αντιμετώπιση δεν είναι απλά μπανάλ, ένας ξιπασμένος ελιτισμός, αλλά κιόλας δεν έχει τίποτα να προσφέρει.Αν κάτι χρειάζεται η χώρα από εμάς είναι πράξη, μικρά, τοσοδούλικα, πρακτικά πραγματάκια που θα φέρουμε πίσω για να αλλάξουν τα πράγματα (και δεν είναι τόσο πολλά, αν το σκεφτείς) που θα μειώσουν την απόσταση. Οι αφορισμοί προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή ότι άλλοι ινσταγκραμισμοί, είναι απλά ναρκισισμός, η απόσταση μας την δύση είναι πλέον μια δρασκελιά, μονο όποιος δίνει λύσεις να την κάνουμε βοηθάει, πια.
