Όταν σχολιάζω ένα άρθρο, δεν κοιτάω ποιος το έγραψε, αν συμφωνώ με τα προηγούμενα του ίδιου αρθρογράφου, αν καλύπτει και την "άλλη"(;) πλευρά ή αν θα θεωρηθώ "αριστερός" ή "δεξιός" έτσι και συμφωνήσω - γιατί δεν σκοτίζομαι καθόλου για αυτές τις γελοίες ταμπέλες. Από ότι φαίνεται είμαι μειοψηφία.Τέσπα. Μια χαρά τα λέει ο κ. Παπαϊωάννου. Απαιτώ το δικαίωμα να κριτικάρω την Ε.Α. όταν δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο, κάτι πολύ συνηθισμένο, ειδικά όταν υπάρχει πολιτική κάλυψη, χωρίς να χρειάζεται να απαντήσω σε ερωτήσεις του τύπου "ναι αλλά δεν λέτε τίποτα για την Μαρφίν". Αν είναι δυνατόν δηλαδή. Όσοι γνωρίζουν το δρόμο και δεν μιλάνε από την ασφάλεια του καναπέ τους ξέρουν πολύ καλά πόσο απάνθρωποι μπορούν να γίνουν οι ένστολοι και τι κόμπλεξ βγάζουν εκτελώντας το καθήκον τους, όπως αυτοί το εννοούν. Τώρα, αν στο Αμέρικα ο μπάτσος πυροβολεί στο ψαχνό όσους φέρουν σκούρο δέρμα, ε τι να κάνουμε; Να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη που δεν συμβαίνει και εδώ;