Καταδικάζουμε την συγκεκριμένη παράδοση. Μας πλημμυρίζει η αγανάκτηση, ο θυμός και η οργή. Τόσα αθώα πλάσματα θανατώνονται για χάρη της κουλτούρας ενός πολιτισμού?Έπειτα όμως, δεν είναι και η δική μας παράδοση με το σούβλισμα του αρνιού το Πάσχα το ίδιο βάρβαρη και οπισθοδρομική? Η γαλοπούλα την μέρα των ευχαριστιών, η Τσικνοπέμπτη? Ενώ κατακρίνουμε αυτό το βάρβαρο έθιμο δεν παύουμε να ακολουθούμε τα δικά μας. Είτε πρόκειται για σκύλο, για γάτα, για γουρούνι ή και ψάρι, παρά τις διαφορές και τις ιδιομορφίες του καθενός, όλα νιώθουν χαρά, λύπη και δυστυχώς πόνο και φόβο. Όσο θα πονέσει το σκυλί εάν το χτυπήσει το αφεντικό, τόσο θα πονέσει το γουρουνάκι όταν του ανοίγουν την κοιλίτσα στα δύο. Όπως κλαίει η γατούλα αν χαθούν τα γατάκια της, έτσι κλαίει και η μαμά αγελάδα όταν της περνούν μακριά το μοσχαράκι της (γιατί βλέπεις κάπως πρέπει να φάμε και εμείς τα μπέργκερ μας). Και όλα αυτά για μια απόλαυση μερικών δευτερολεπτων, καθώς είναι γνωστό πλέον ότι δεν απαιτεί ζώα και ζωικά παράγοντα ο οργανισμός μας για να συντηρηθεί. Μα αυτό μάθαμε να κάνουμε από μικροί και αυτό μάθανε και οι γονείς και οι παππούδες μας, ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Λοιπόν το ίδιο ακριβώς δεν συμβαίνει και στην περίπτωση στο Νεπάλ; Ας κοιτάξουμε τις καταστάσεις σφαιρικά, η βία δεν θα έπρεπε να γίνεται δεχτή κάτω από καμιά προϋπόθεση, κάτω από κανέναν ουρανό δεν θα έπρεπε να γίνεται συνήθεια. Εν τέλη, ζώντας με αρχές που υποστηρίζουν την προστασία όλων των οργανισμών ανεξαιρέτως και δεν αποδέχονται την χρήση βίας σε κατώτερα και αδύναμα πλάσματα για προσωπικό όφελος, ο άνθρωπος που δεν υπερασπίζεται την εύκολη βία, δεν θα τολμήσει να βλάψει όχι μόνο κάποιο ζώο αλλά πόσο μάλλον κάποιον συμπολίτη του.
