Για όσους δεν το έχουν/ουμε καταλάβει, το όλο ζήτημα θα οδηγηθεί στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης όπου η Τουρκία θα επωφεληθεί δεδομένου ότι το δικαστήριο της Χάγης δεν δικαιώνει ή απορρίπτει εξ ολοκλήρου τη μια ή την άλλη πλευρά των αντιδίκων αλλά οι αποφάσεις του μοιράζονται ποσοστιαία (κάτι που γνωρίζει πολύ καλά η Τουρκία και σε αυτό αποσκοπεί...) σε 60%-40% (στην χειρότερη περίπτωση για εμάς), 70%-30%, 80%-20% (στην καλύτερη περίπτωση για εμάς). Οπότε ας αρχίζουμε σιγά, σιγά να δεχόμαστε ότι θα υπάρξει συνεκμετάλλευση των υποθαλάσσιων γαιανθράκων του Αιγαίου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας με τη «βούλα» του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης. (Και που θα καθορίσει σημαντικά και την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.).Διαφορετικά, χωρίς απόφαση της Χάγης, εξορύξεις στο Αιγαίο δεν πρόκειται να γίνουν, εκατέρωθεν, μέχρι να σβήσει ο ήλιος!...Από άρθρο της Καθημερινής, στις 17/02/2008:«Αρχές Φεβρουαρίου 1988 στο Νταβός, ο Α. Παπανδρέου δεσμεύτηκε απέναντι στον Οζάλ, ότι η Ελλάδα θα απόσχει από οποιαδήποτε έρευνα στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου, αν κάνει το ίδιο και η Τουρκία, μέχρις ότου λυθεί το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας. Αργότερα ο Α. Παπανδρέου θα πει «mea culpa» για την εξαιρετικά ζημιογόνο για τα συμφέροντα της Ελλάδας δέσμευση. Αλλά το «mea culpa» δεν έλυσε το πρόβλημα. Πέρασαν 20 χρόνια και όχι μόνο δεν φαίνεται λύση, αλλά κανείς δεν ασχολείται να τη βρει.Μετά τη συμφωνία Παπανδρέου - Οζάλ, προϋπόθεση για τη διεξαγωγή ερευνών στα διεθνή ύδατα είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Αλλά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας προϋπόθεση είναι η οριστική συμφωνία για τα χωρικά ύδατα (επειδή η υφαλοκρηπίδα αρχίζει εκεί που τελειώνουν τα χωρικά ύδατα).--Η ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΧΩΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ!...--Η οριοθέτηση των χωρικών υδάτων είναι ζήτημα του διεθνούς δικαίου, λέμε εμείς, και προσθέτουμε ότι διατηρούμε το δικαίωμα να επεκτείνουμε την αιγιαλίτιδα ζώνη από 6 σε 12 μίλια, όταν έτσι κρίνουμε. Η Τουρκία λέει ότι δεν δέχεται αυτό μας το δικαίωμα και προσθέτει ότι αν τυχόν το ασκήσουμε θα το θεωρήσει αιτία πολέμου (το περιβόητο casus belli). Στην πράξη δεν ασκούμε το δικαίωμα που λέμε ότι έχουμε, με αποτέλεσμα να μην ορίζουμε την υφαλοκρηπίδα και άρα να μην ερευνούμε για πετρέλαιο. Με την Τουρκία έχουμε λοιπόν μια καραμπινάτη συνοριακή διαφορά: είτε μας αρέσει, είτε όχι, δεν συμφωνούμε για τα θαλάσσια σύνορά μας».