Τρεις φορές έχω κάνει ηλεκτρονική ένσταση διότι με έχουν γράψει εμφανώς από "υπερβάλλοντα ζήλο" (πιάσαν την ευθεία χωρίς να έχουν τσεκάρει τις ταμπέλες στο ακριβές σημείο που ήμουν εγώ σταθμευμένος, είτε αν υπάρχουν είτε αν είναι υποτυπωδώς εμφανείς). Και τις τρεις τις απέρριψαν δίχως αιτιολογία ενώ είχα επισυνάψει φωτογραφίες που δείχναν το "άλλα αντί άλλων" του θέματος (σ.σ. τελικά πλήρωσα).Τέταρτη φορά με έχουν γράψει για παράνομη στάθμευση μπροστά σε χώρο στάθμευσης πολυκατοικίας. Εκεί είχα την πολυτέλεια του χρόνου να πάω να καταθέσω την ένσταση in situ, όχι ηλεκτρονικά. Όταν απερρίφθη πήγα στην πολεοδομία να πάρω αντίγραφα της άδειας οικοδομής της πολυκατοικίας της οποίας θεωρητικά έκλεινα την είσοδο του χώρου στάθμευσης. Ο χώρος στάθμευσης ήταν παράνομος και η κλήση διεγράφη.Το να παρκάρεις σε ράμπα αναπήρων, πεζοδρόμιο, πεζόδρομο κτλ είναι -προφανώς- αντικοινωνική συμπεριφορά. Είναι εξίσου αντικοινωνικό να πληρώνει κάποιος τέλη κυκλοφορίας (προφανώς όταν κυκλοφορείς πρέπει να σταθμεύεις κι όλας) και να σου ζητάνε χρήματα (και να τα παίρνουν!) βασιζόμενοι στην παραδοχή ότι κανείς δεν έχει χρόνο να το κυνηγήσει και να αποδείξει το ό,τι νάναι των συνεργείων που κόβουν κλήσεις. Για την ακρίβεια είναι το ποινικό αδίκημα της καταπίεσης (ΠΚ 244).Αυτό χωρίς να θίξω τους "χώρους ελεγχόμενης στάθμευσης" που τους θεωρώ απλό νταβατζιλίκι καθώς σε πάμπολλες περιπτώσεις δεν εξυπηρετούν συγκοινωνιακές ρυθμίσεις αλλά απλά εισοδηματική πολιτική του δήμου. Με απλά λόγια παλιά στο ίδιο σημείο να επιτρεπόταν η δωρεάν στάθμευση και μετά να υπάρχει τέλος. Χωρίς να παρέχεται κάποια "υπηρεσία" έναντι αυτού του τέλους. Η τιμωρία του αυτοκινήτου να επέλθει όταν υποτυπωδώς μπορεί κάποιος να μετακινείται με ΜΜΜ. Αλλά αν δεν είσαι υπάλληλος, με στάνταρ χώρο εργασίας και στάνταρ ωράριο, τα ΜΜΜ είναι "φιλική συμμετοχή".
