Τι μου θύμισες; Αυτό δεν το πρόλαβα αλλά θυμάμαι στα πρώτα χρόνια του δημοτικού (χούντα) που τα πέρασα στην επαρχία κάτι πρωινές κυριακάτικες προβολές στο τοπικό σινεμά με πατριωτικές ταινίες Τζέιμς Πάρις. Μετά μεγαλώνοντας στη μεταπολίτευση, θυμάμαι τους ανελέητα συχνούς σχολικούς εκκλησιασμούς που σιχαινόμουν, την καθημερινή πρωινή προσευχή και τις άπειρες ώρες θρησκευτικά. Ακόμα και τα παιδιά μου σε όλα τα σχολικά τους χρόνια μέχρι το '14 είχαν 2 ώρες την εβδομάδα θρησκευτικά ενώ στο γυμνάσιο η χημεία και η βιολογία ήταν μόνο 1 ώρα την εβδομάδα. Και τί ωραία που εκφράζει η εκκλησία την αγάπη της στους αδύναμους, εξαντλημένους που έριξε η μοίρα τους στο κατώφλι μας. Τέσσερις μητροπολίτες πήγαν στον Εβρο για να συμπαρασταθούν στις ένοπλες δυνάμεις που φυλάνε τα σύνορα. Το ότι από την άλλη μεριά ξεροσταλιάζουν απελπισμένοι, εξαπατημένοι άνθρωποι δεν τους απασχόλησε καθόλου. Εισβολείς, απειλή για την πατρίδα, αλλόθρησκοι. Αυτοί πάλι που έκαψαν το σχολείο της Ειρήνης στη Λέσβο θεωρώ βέβαιο ότι είναι θεοσεβούμενοι. ΄Οπως κι αυτοί που έβριζαν χυδαία την έγκυο το περασμένο ΣΚ.Σε παρακολουθώ Μαύρε Γάτε (αγαπώ και τις μαύρες γάτες). Χτές ένα σχόλιό σου γεμάτο εικόνες με συγκίνησε. Αυτό για το άρθρο της Βίβιαν Στεργίου 7.3.2020/17:19