Πρόσφατα πήγα σε μια κηδεία πολύ στενάχωρη. Όχι γιατί αυτός που έφυγε ήταν νέος ή κάποιος που έκανε τους άλλους να τον αγαπήσουν πάρα πολύ αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ήταν ένας άνθρωπος μεγαλύτερης ηλικίας που έζησε τη ζωή του έτσι ώστε στο τέλος δεν εμεινε κανείς έστω να θέλει να παρευρεθεί στην κηδεία του. Επτά άνθρωποι όλοι κι όλοι, οι πέντε από εμάς δεν είχαμε καμία σχέση μαζί του και βρεθήκαμε εκεί απλά για να συμπαρασταθούμε στους μοναδικούς δύο που είχαν. Κι ήταν θλιβερό να το βλέπεις και να το σκέφτεσαι. Γνώμη μου λοιπόν είναι ότι όσα και να κάνει κανείς σε αυτή τη ζωή πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμα να γίνει, ένα ακόμα ταξίδι, μια ακόμα αγκαλιά, ένα ακόμα σ'αγαπώ. Αυτό που μετράει λοιπόν όταν έρθει το τέλος, πρόωρο ή όχι, είναι το σημάδι που άφησε πίσω του πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Κι αν για αυτόν που έχει πεθάνει εκείνη την ώρα είναι αδιάφορο αν ήρθαν 5, 10 ή 100 να τον αποχαιρετήσουν, είναι πιστεύω παρήγορο να ξέρεις ότι όταν θα φύγεις σε κάποιους θα λείψεις, κάποιους κάποτε τους σημάδεψες θετικά. Σημασία λοιπόν έχει να ζούμε τη ζωή μας έτσι έτσι ώστε όταν φύγουμε να μην είναι σαν να μην περάσαμε ποτέ από εδώ. Να ζήσουμε όχι μόνο για την πάρτη μας αλλά και για τους άλλους. Να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να εκτιμήσουμε και να εκτιμηθούμε, γιατί μπορεί να ερχόμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο και μόνοι να φεύγουμε αλλά σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού που λέγεται ζωή έχουμε κι άλλους συνταξιδιώτες κι αν τελικά το ταξίδι θα είναι ευχάριστο εξαρτάται και από αυτούς και από τη σχέση μας με αυτούς.
