Κόμπρα, εγώ εννοούσα ότι μπορεί κανείς να υποκριθεί, και οι άλλοι (η κοπέλα του ή οι φίλοι του ή ένας ξένος) όντως να τον πιστέψουν ή να μην τον πιστέψουν, όχι μόνο γιατί έτσι θέλουν (να πιστέψουν ή να μην πιστέψουν) αλλά και γιατί ο υποκρινόμενος είναι πειστικός ή μη πειστικός αντίστοιχα. Κατ αναλογία με το ακόλουθο παράδειγμα: όταν ένας λέει μια ιστορια, κάποιοι μπορει να πιστέψουν ότι αυτή η ιστορία είναι πραγματική επειδή είναι ευκολόπιστοι, αλλοι μπορεί επειδή ο αφηγητής τη λέει πολύ παραστατικά, άλλοι εκ φύσεως καχύποπτοι μπορεί να μην πιστέψουν γρι. Δλδ σημασία δεν έχει η ίδια η ιστορία, αλλά το πώς την αφηγείται κάνεις, η διάθεση των ακροατών κλπ. Μπορεί κάλλιστα και η ιστορία να είναι αληθινή, αλλά οι ακροατες μπορει να έχουν ακούσει πολλές τέτοιες ιστορίες που βγήκαν ψεύτικες εκ των υστερων και να μην πείθονται πλεον βασισμένοι στην πρότερη εμπειρία τους.