Κάνε υπομονή, δεν είσαι η μόνη. Δε λέω, είσαι ενήλικη και οφείλεις να συντηρείς τον εαυτό σου μόνη σου. Κι οι γονείς έχουν κι αυτοί τη ζωή τους. Αλλά- πάντα μα πάντα- για τους γονείς, το παιδί τους είναι το παιδί τους (όπως και για το παιδί, οι γονείς του είναι πάντα οι γονείς του). Σ' αυτή την κατάσταση λοιπόν, άνεργη και με έναν πρόσφατο χωρισμό, ποιος καλός γονιός κλείνει την πόρτα στο παιδί του, για τον οποιονδήποτε λόγο ?? Το πού θα μπουν πέντε ρούχα είναι το θέμα ή η υποδοχή τους και η απροθυμία τους να σου συμπαρασταθούν ?Συμφωνώ με "Emily's" : «Δε θα χαλιέσαι με άτομα που δε σε καταλαβαίνουν κι ας είναι και οι γονείς σου». Βρες λοιπόν μια προσωρινή λύση και προχώρα σιγά-σιγά. Οι εποχές είναι δύσκολες, αλλά αυτό δεν δίνει πάτημα στους γονείς να φερθούν τόσο αφιλόξενα και σκληρά. Προσωρινό καταφύγιο ζητάς, στο κάτω-κάτω, δεν απειλείς να τους πάρεις κάτι δικό τους. Αν δηλαδή τύχαινε να συμβεί το αντίστροφο, κι έρχονταν σε μια αντίστοιχη ανάγκη οι γονείς σου, κι εσύ αρνιόσουν να τους στηρίξεις για να μην σου χαλάσουν τη διαρρύθμιση του σπιτιού σου, τότε ποιος θα είχε δίκιο και ποιος άδικο ? Είναι πολύ σκληρά πράγματα αυτά όταν συμβαίνουν σε μια οικογένεια, είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη. Πιστεύω ότι έχεις απόλυτο δίκιο να νιώθεις έτσι. Αν ωστόσο χρειαστεί, ρίξε συνειδητά λίγο νερό στο κρασί σου. Να θυμάσαι, τέλος, ότι καμιά φορά οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από την καλή κουβέντα, την παρηγοριά, τη στήριξη, αλλά δεν ξέρουμε πώς να τα κερδίσουμε από τους άλλους. Ίσως με λίγη ψυχραιμία και ευγένεια από πλευράς σου, να καταφέρεις να τους πάρεις με τα νερά σου και να λυθεί ανώδυνα το όλο θέμα με έναν συμβιβασμό. Καλή τύχη και υπομονή.