όπως η ελπίδα είναι ο πρωτόγονος τρόπος γραμμένος στα γονίδια μας να μας πείθει ο νούς μας οτι δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα για το σάλτο απο τον δέκατοτρίτο όροφο ή το άλμα εμπρός απο κάποιον συρμό του μετρό έτσι και ο τεμπέλικος τρόπος να επαναπαυτείς μονάχος και να την βγάζεις νυχθημερόν με την δεσποινίδα δεξιά ή αριστερή παλάμη είναι να πείσεις τον εαυτό σου πως μια όποιανάνε που γνώρισες απο τα σόσηαλ μίντια και που για χίλιουςδυό λόγους δεν μπορείς να έχεις ,πως είναι η ιδανική για εσένα. Η λύση ? απλή, ξυρίσου , πλύσου, βάλε κανα ρούχο καθαρό και κάνα αρωματάκι και ξαμόλα έξω με την παρέα ή και μονάχος και όποια δείς και σου γυαλίσει καμάκι, Καλημέρα,καλησπέρα, πως σας λένε , πως με λένε, δεν μπορεί , είκοσι , τριάντα χυλόπιτες, έ στο τέλος της εξόδου όλο και κάποια απο αυτές βάση και πιθανοτήτων θα δεχτεί να ξαναβγείτεαπέβαλλε μονάχα απο το υποσυνείδητό σου αυτην την ψεύτικια ελπίδα, το ψεύτικο πρέπει που το μόνο που θέλει είναι να σε βαστήξει σε μιαν καρέκλα εμπρός απο μιαν οθόνη και μιαν πιατέλα να καταβροχθίζεις μεστην τεμπελιά σου οτι έχεις τελοσπάντων στριμωγμένο στο ψυγείο σου. Σημειωτέον οι σημερινοί ανθρώποι έχουν γίνει κοιλιόδουλοι. Ολο για φαί και φαί μιλάνε, εμείς στα νιάτα μας βγαίναμε με τις κοπέλες μας για χορό ,χαβαλέ , περιπάτους στην πόλη, δεξάζερβά στις καβάντζες μας για κάνα γαροτσί , την σήμερον ημέρα οι νέοι ολο για φαί μιλάνε , για αυτο έχει γιομίσει και ο τόπος φαγάδικα, γαμηστο αμα ήθελα να βγώ για φαί έχω και στο σπίτι