Λεμόνι συμφωνώ σε γενικό πλαίσιο με το σχόλιο του Tony. Όμως η "επιτυχία" μιας σχέσης κάποιες φορές δεν κρίνεται από το τέλειο ταίριασμα εμπειριών/εμφάνισης/προτιμήσεων/ενδιαφερόντων. (Ψάξε το σχόλιο της Joanne Woddward για τον γάμο της με τον Paul Newmann για να γελάσεις). Το μόνο που πραγματικά κάνει την ουσιώδη διαφορά είναι οι κώδικες επικοινωνίας κι αυτό δυστυχώς δεν είναι κάτι που έρχεται με την ηλικιακή γειτνίαση αλλά με την τριβή στο κομμάτι "επικοινωνία" από το κάθε άτομο που αποτελεί μέρος της σχέσης καθώς και από το ζεύγος ως δυάδα. Οι κοινοί στόχοι είναι οπωσδήποτε ένα σημαντικό πεδίο για να υπάρξει επιτυχία. Ωστόσο φοβούμαι ότι η "επιτυχία" κρίνεται όπως παρακάτω την οριοθετείς για το ηλικιακό γκρουπ γυναικών 35-40: γάμος και παιδιά.Όμως αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι η "επιτυχία" μετατοπίζει το όριο και το πλαίσιο από τον εαυτό στην ευθύνη και δικαιοδοσία ενός άλλου ατόμου: του συντρόφου. Που αν δεν είναι διατεθειμένος για γάμο και παιδιά σημαίνει ότι η σχέση είναι "καταδικασμένη";Εγώ πιστεύω πως όχι. [Γενικώς ο γάμος και τα παιδιά είναι υπερεκτιμημένες αξίες και κακώς τις πιάνει όλες πρεμούρα να προχωρήσουν σε αυτό το στάδιο. Αλλά βέβαια αυτό θα το διαπιστώσουν όταν πλέον περάσουν σε αυτό το στάδιο. Θα δουν ότι η ζωή είναι απείρως ευκολότερη κι ανετότερη άνευ τέτοιων υποχρεώσεων.]Πάντως δεν είναι δεδομένο ότι άντρες μικρότερης ηλικίας δεν θα ήταν ενδεχομένως φιλικά διακείμενοι στο να δημιουργήσουν και συμβατικές κοινωνικές δομές (γάμο-παιδιά-οικογένεια) με μεγαλύτερη γυναίκα. Κίνητρο δεν έχουν. Ορίστε. Βρείτε τους κίνητρο λοιπόν.
