Για εμένα είναι κάπως διαφορετικό να πάω σ' ένα σούπερ μάρκετ και ν' αγοράσω σερβιέτες, από το να μπω σ' ένα μαγαζί με κιλότες και να κάθομαι να ψάχνω στρινγκάκια. Το ένα είναι απλά ένα ακόμα αναγκαίο προϊόν στη λίστα με τα ψώνια του σούπερ. Για το άλλο πρέπει να μπω σ' ένα μαγαζί πίτα στις γυναίκες, με γυναικεία πράγματα που δεν μ' ενδιαφέρουν καθόλου σαν αγοραστή, και να διαλέξω κάτι το οποίο δεν με ενδιαφέρει να διαλέξω. Ε, όλο αυτό είναι κάπως άβολο και, πάνω απ' όλα, βαρετό. Μπορεί σε μερικούς να ακουστεί απίστευτο, αλλά τα πράγματα που κάνουν (ή δεν κάνουν) οι άντρες δεν έχουν πάντα σαν αιτία την ματσίλα και την τεστοστερόνη. Το συγκεκριμένο λοιπόν δεν έχει να κάνει με αντρίλα, αλλά με πήξιμο. Είπαμε να κάνουμε ένα δώρο, δεν είναι ανάγκη να κακοπεράσουμε κιόλας ψωνίζοντάς το. Τουλάχιστον αυτά ισχύουν για εμένα. Πήξιμο, όχι αντρίλα.Υγ: Για να μην αρχίσω να μιλάω για την άβολη στιγμή που κοιτάζεις μία το στρινγκάκι που θέλεις ν' αγοράσεις για τη φίλη σου, και μία τις εικοσάχρονες πωλήτριες και τις υπόλοιπες γυναίκες γύρω σου... :) :) :) :)