Κάτι το συγκλονιστικό με μια δόση αυτοσαρκασμού και υπερβολικής αλήθειας. Τις μέρες που πονάω όσο τίποτα άλλο και ταυτόχρονα με πιάνει ο πανικός του θανάτου που περνάω τη ζωή μου στον πόνο, δεν κάνω τίποτα γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Κανείς δεν μπορεί, όλοι είναι ψεύτες. Την επόμενη όμως μέρα, όπως και να το κάνεις, με τόσο πόνο που βγάζεις δημιουργείς έναν μικρό χώρο για χαρά. Από εκεί ξεκινάω να ξαναζώ. :)