Ενδιαφέρουσα πράγματι προσέγγιση.Στα δικά μου αυτιά ως απόλυτος ύμνος της καψούρας έχει υπάρξει το "Δεν κοιμάμαι τώρα πιά τα βράδια" M. Χριστοδουλόπουλος.