Είχα κι εγώ παρόμοιο θέμα με το δικό σου (νομίζω όλοι το έχουν) όχι στο σημείο να βάζω τα κλάμματα, απλώς αγχωνόμουν εύκολα σε οτιδήποτε καινούργιο.Πλέον όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Έχω 3 λύσεις να προτείνω.Θεωρώ πως βοηθάει πολύ να έχεις ένα μπακαπ σχέδιο. Αν πήγαινα εγώ να δώσω εξετάσεις, θα σκεφτόμουν ''υπάρχει η περίπτωση να αποτύχω. Αφού δεν έχω λαδώσει, την επόμενη θα λαδώσω και θα το πάρω''. (ασχέτως αν πιστεύω ότι το λάδωμα είναι, δυστυχώς, αναγκαίο κακό).Επίσης, πρέπει να μάθεις να αποκλείεις εξωτερικούς παράγοντες και να συγκεντρώνεσαι σε αυτό που πρέπει να γίνει. Σε αυτή τη περίπτωση έπρεπε να τους γράψεις όλους και να παριστάνεις ότι οδηγείς σε δρόμο. Δύσκολο, θέλει εξάσκηση.Καλό θα ήταν να απομυθοποιείς καταστάσεις. Πχ. δεν θα πάρεις συνέντευξη από τον Ομπάμα για να πεις ότι έχεις ιδρώσει ακόμα και στις πατούσες, αλλά δίνεις για δίπλωμα. Πόσοι δίνουν για δίπλωμα καθημερινά; Ο ένας από τους εξεταστές μπορεί να φοράει αστείο βρακί. Ο δάσκαλος αργότερα θα γυρίσει σπίτι και θα πει στη γυναίκα του "μια από τα ίδια στη δουλειά σήμερα".Και στην τελική, δεν τρέχει κάτι. Δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου αν δεν καταφέρεις κάτι με την πρώτη. Είναι πολλά πράγματα που δεν είναι τόσο τρομερά όσο νομίζουμε.