Στην ηλικία σου είχα ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Νόμιζα πως την έχω μικρή, άκουγα τους συνομηλίκους μου να κοκορεύονται για πύθωνες και ρόπαλα του μπέιζμπολ και λοιπά όμορφα, φοβόμουν να πλησιάσω θηλυκό και τα ρέστα. Θυμάμαι, ήμουν με κάποια και έτρεμα την ώρα και τη στιγμή που θα κοιτάξει μέσα στο μποξεράκι. Αυτό που γιά άλλους της ηλικίας μου ισοδυναμούσε με την υπέρτατη στιγμή ευτυχίας και ολοκλήρωσης, για μένα ήταν πηγή άγχους και δύσπνοιας. Δε μπορούσα να ευχαριστηθώ τίποτα, έβλεπα ταινίες όπου έκαναν έρωτα και σκεφτόμουν "εγώ δεν θα το έχω ποτέ". Καμιά φορά τείνουμε να γιγαντώνουμε καταστάσεις σε αυτή την ηλικία, να τους προσδίδουμε καταδικαστικό χαρακτήρα και να νιώθουμε πως δεν υπάρχει ζωή μετά, αυτή ειναι η ζωή μας και αυτή θα είναι, και εμείς οι απόβλητοί της. Με δυό λόγια, έχουμε μιά έφεση στο δράμα.Περιττό να σου πω πως τις πρώτες φορές που επιχείρησα να κάνω στα σοβαρά κάτι με κοπέλα, στα 17 μου χρόνια, δε μου σηκώθηκε. Όχι οτι είχα κάτι οργανικό, μα από το άγχος, φοβόμουν μη το δεί έτσι πεσμένο και μικρό και καταλάβει και γελάσει εις βάρος μου. Φίλε μου, στο λέω από καρδιάς, είσαι μιά χαρά. Αλήθεια. Και έτσι να μείνει -που δε θα μείνει- είσαι μιά χαρά. Είχα την τύχη και την ευλογία να πάω με κάμποσες γυναίκες στα 29 μου χρόνια, και το κυριότερο, να επικοινωνήσω με τις περισσότερες από αυτές και στο λέω. Όλα είναι εντάξει, να μην ανησυχείς καθόλου. Θα τα ξεπεράσεις τα κόμπλεξ σου, αν είσαι δυνατός, κι όλα καλά θα πάνε, θα δείς. Κι άσε τους άλλους να λένε. Το ξέρω πως νιώθεις άσχημα, νιώθεις να σε υποτιμά όλο αυτό, αλλά πίστεψέ με, με τα 10.5 εκατοστά μιά χαρά σεξ κάνεις, κι αν η κοπέλα είναι κομπλέ τυπάκι, ούτε που θα τη νοιάξει στη τελική. Βαθιά ανάσα, λοιπόν, κι όλα καλά.