Να σε ενημερώσω κατ' αρχάς, πως η κατάθλιψη, η πραγματική κατάθλιψη, είναι ψυχική ασθένεια και δεν "περνάει" έτσι απλά, αν το επιλέξεις. Βασικά, η μόνη επιλογή που έχεις είναι η κλινική θεραπεία, σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύεις η ασθένεια να γίνει χρόνια και η αντιμετώπισή της πιο δύσκολη. Πάει αυτό.Από κει και πέρα, οι άνθρωποι γενικότερα είμαστε φτιαγμένοι by default για να είμαστε λίγο πιο απαισιόδοξοι (ο λόγος είναι πως, ειδικά στα αρχαία χρόνια, εάν ήμασταν τραλαλί τραλαλό -σε φάση, η ζωή είναι ωραία, μα δες τι πράσινο που είναι το λειβάδι, δεν είναι απίστευτο(;) κλπ κλπ κλπ- πιθανότατα δεν θα λαμβάναμε τα κατάλληλα μέτρα και θα εξαφανιζόμασταν σαν είδος. Η (με μέτρο) απαισιοδοξία φέρνει την αντίδραση, την προσπάθεια να κάνεις κάτι για να αλλάξεις αυτό που φοβάσαι-βλέπεις πως θα γίνει, να γίνεις καλύτερος, να εξελιχθείς.Τώρα, κάποιοι άνθρωποι είναι wired να είναι πιο απαισιόδοξοι από άλλους, κάποιοι μάλιστα αδυνατούν να νιώσουν μια, ας πούμε, μόνιμη ευτυχία. Γιατί; Πολλοί οι παράγοντες που το διαμορφώνουν αυτό, μεταξύ των οποίων και το γεγονός πως έχουν την προδιάθεση, ο εγκέφαλός τους είναι δομημένος έτσι. Ε, αν αυτό συνδυαστεί και με μία άλφα αντιληπτική ικανότητα και μιά δίψα για γνώση και κατανόηση του περιβάλλοντος του ανθρώπου, δε θέλει και πολύ. Καλή σου μέρα.
