Κοιτα, υπαρχουν πολλα παραμυθακια και επιλεγουμε να τα πιστευουμε με βαση την κοσμοθεωρια μας, ετσι; Καποιος μπορει να θεωρησει τον ιδιο τον ερωτα παραμυθι. Επισης, καποιος που ο ιδιος δεν εχει ερωτευτει, μπορει να αμφισβητει την ιδια την υπαρξη του ερωτα. Το τι ειναι σωστο για μενα και τι λαθος μονο εγω μπορω να το κρινω. Ο καθενας δηλαδη για τον εαυτο του. Αν μια γυναικα χηρεψει και αποφασισει να μην ξαναπαντρευτει, ειναι επιλογη της, και δε σημαινει οτι κατεστρεψε τη ζωη της. Γενικα, το πως διαχειριζομαστε τη ζωη μας, δεν αφορα κανεναν. Και ενας ψυχιατρος δεν ειναι αρμοδιος να μας πει πως θα ζησουμε τη ζωη μας. Που θα αφιερωσουμε τα αισθηματα μας. Και που οχι. Ο καθενας μας επιλεγει πως διαχειριζεται τις κρισεις και τα χτυπηματα της ζωης. Και γενικα δεν κατανοω πως καποιοι λενε αν χασεις αδερφο η μανα κλπ οτι ειναι αναντικαταστατος ενω αν χασεις συντροφο θα βρεις αλλον. Για καποιους μπορει να λειτουργει, για μενα δε λειτουργει αυτο. Και θεωρω μεγαλη ντροπη αυτη την ατακα. Εμενα ο εγκεφαλος μου ετσι ειναι φτιαγμενος, να δενομαι. Δε δενομαι καθε μερα με ανθρωπους κλπ, και εγω επιλεγω με ποιους δενομαι. Και δεν το θεωρω αυτο αρρωστεια που να πρεπει να θεραπευτει. Απλα ειναι δικη μου ιδιαιτεροτητα, δικο μου χαρακτηριστικο. Για να αλλαξει αυτο, πρεπει να γεννηθω αλλος ανθρωπος. Ε τοτε δε θα μουν ομως εγω. Γενικα παντως δε βρισκω το λογο να απολογηθω επειδη δεν ταιριαζω στην εποχη του "προχωραμε, η ζωη συνεχιζεται, no matter what". Και μη ξεχναμε, ο καθενας εχει τις δικες του αληθειες, και αυτο ειναι μια χαρα. Απο τη στιγμη που παρουσιαζει ομως τη δικη του αληθεια ως οικουμενικη, εκει ξεκιναει το προβλημα.