Δε θυμάμαι ακριβώς εκείνη την εξομολόγηση.Δεν ξέρω να πω,για ποιο λόγο είχε γραφτεί.Σαν συγγενής όμως ανθρώπου με ψυχικό νόσημα,μπορώ να πω δυο πράγματα.Σε καμία περίπτωση δε βιώνουν οι γύρω ό,τι κι ο άνθρωπος,που υποφέρει.Όπως φυσικά συμβαίνει και σε κάθε ασθένεια.Πολύ συχνά όμως ξεχνάμε τι αντίκτυπο έχει στην οικογένεια,όταν ένα αγαπημένο της πρόσωπο αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα υγείας.Πολλές φορές η συμβίωση είναι πολύ δύσκολη.Μπορεί για παράδειγμα το άτομο να είναι βίαιο,να κάνει φασαρίες,να έχει παράλογες απαιτήσεις,να έχει συμπεριφορές,που να ντροπιάζουν.Το αίσθημα να βοηθήσεις το δικό σου άνθρωπο,να τον ανακουφίσεις και να μην ξέρεις πώς,είναι απελπιστικό.Ο φόβος κάποιες φορές για τη ζωή του,επίσης δεν παλεύεται.Οι τύψεις,μήπως κάπου ευθύνεσαι για ό,τι του συμβαίνει,βασανιστικές.Τις ενοχές,όταν μπορείς να χαίρεσαι τα απλά πράγματα,όπως μια έξοδο με φίλους,μια συντροφική σχέση,ενώ ο άλλος δίπλα σου υποφέρει,δεν μπορείς να τις ξεφορτωθείς εύκολα.Να μιλήσω και για τα σχόλια του κόσμου;Την κριτική,τα κοροϊδευτικά γελάκια,την απομάκρυνση κάποιων ανθρώπων από φόβο;Στη δική μου οικογένεια χρειάστηκε όλοι να αλλάξουμε τη ζωή μας,να αναδιανεμηθούν οι ρόλοι,για να είμαστε κοντά στον αδερφό μου.Να μπορούμε να του προσφέρουμε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες,για να έχει το δικαίωμα στη χαρά,την αξιοπρέπεια και σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.Φυσικά το μεγάλο αγώνα τον έδωσε και τον δίνει εκείνος.Όπως κι εσύ και σου αξίζει η συμπαράσταση κι ο σεβασμός όλων.Χαίρομαι,που μιλάς για γιατρούς και φάρμακα.Για πολλούς είναι ακόμα ταμπού και τα αντιμετωπίζουν με τέτοιο φόβο και προκατάληψη,σε σημείο να χαραμίζονται άδικα ζωές.Να'σαι καλά!