Ειμαι αυτη που εγραψε την εξομολογηση.1) Δεν με νοιαζει αν στα λιμανια που κατεβαινει ψαχνει να βρει αλλη. Αυτο ειναι το λιγοτερο θεωρω. Αλλη μπορει να βρει κι εδω.2) Εχω αποδεχτει το επαγγελμα του και ξερω οτι θα λειπει το μισο χρονο και ισως και παραπανω...Αυτο που λεω ομως ειναι οτι δεν μ'αρεσει που φευγει.Φυσικα και θελει να δει την οικογενεια του μετα απο τοσο καιρο. Δεν ειπα οτι ειναι κακο ή λάθος. Για αυτο δεν του λεω να μη παει. Απλα δεν μ'αρεσει, δε νιωθω καλαΚι οταν λεω οικογενεια δεν εννοω μαμα, μπαμπα, αδερφια..μαζι τους μενει, καθε μερα τους βλεπειΕννοω τους παππουδες του και τα ξαδερφια του. Που ναι μεν ειναι κι αυτοι οικογενεια αλλα οχι τοσο στενη οσο οι γονεις του. Μια φορα το χρονο τους εβλεπε παντα.3) Δεν μπορω να παω μαζι του γιατι τις μερες που θελει να παει δεν εχω αδεια κι εκτος αυτου ειναι στο εξωτερικο και δεν εχω την οικονομικη ανεση να παω, αλλα κ να την ειχα ξαναλεω δε μπορω να παρω αδεια.Το θεμα ειναι...να του κανω κουβεντα? Να του πω οτι δε θελω να φυγει? Να το παιξω χαλαρη κι οτι δεν τρεχει τιποτα?Το ειπα και πριν...για μενα ειναι ψυχοφθορο να ειμαι συνεχεια αυτη που περιμενει κατι...