Ως καλλιτέχνιδα και πολυδιάστατη που είσαι, θα ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα πως η έμπνευση δεν είναι ουρανοκατέβατη, δεν έρχεται και σε βρίσκει έτσι απλά, δε σε κυνηγάει. Τουναντίον, απαιτεί τον κόπο σου, απαιτεί να βγείς απ' τη βολή σου, να εκτροχιαστείς, να πλεύσεις σε αχαρτογράφητα νερά, δίχως να νοιαστείς για τον καιρό.Το να κάθεσαι απλά και να μεμψιμοιρείς και να περιμένεις παθητικά "απλά κάτι να γίνει", δεν θα αλλάξει τίποτα. Η απάθεια φέρνει λήθαργο και θα ξυπνήσεις μιά μέρα, σε δέκα χρόνια ίσως από τώρα, και θα συνειδητοποιήσεις πως τότε που είχες την ευκαιρία να αλλάξεις κάτι, δεν το έκανες. Και θα φταίς εσύ γι' αυτό. Το να θαφτείς μέσα σε τέσσερις τοίχους, επαναπαυόμενη στη βολή σου και την ασφάλεια που σου αποπνέει η τωρινή σου μισερή κατάσταση, δεν είναι λύση. Ούτε και το γεγονός πως έχεις επίγνωση της κατάστασης και είσαι συνειδητοποιημένη βοηθά σε κάτι, όσο δεν πράττεις αναλόγως. Και θα κουραστείς κάποια στιγμή από όλη αυτή τη "συνειδητότητα" και θα αρχίσεις να εξευμενίζεις την κατάσταση και να λες ψέματα στον εαυτό σου. Κι η ζωή σου θα κυλήσει μέτρια, χωρίς τίποτα το υπερβατικό να τη χρωματίζει, κι η καρδιά σου θα χτυπά βαριεστημένα.Αν θες αλλαγή, σταμάτα να το σκέφτεσαι τόσο πολύ και πράξε. Κάψτα όλα, αν το κρίνεις απαραίτητο και ξεκίνα απ' την αρχή. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω για να ερωτευτείς, αλλά όσο κάθεσαι πνιγμένη στην απάθεια, θα καταλήξεις να αναρωτιέσαι που πήγε ο έρωτας, που πήγαν τα χρόνια τα καλά, χωρίς καμιά ελπίδα να ανακτήσεις τα ηνία.Υ.Γ. Αν κρίνεις πως η σχέση σου αξίζει μιά τελευταία προσπάθεια, τότε κάνε την. Φρόντισε μόνο να το κάνεις με την καρδιά σου, γιατί με μισή καρδιά δεν είδε προκοπή κανείς.
