Εμένα δε μου μοιάζει για τρολλ μιας και στον περίγυρό μου συμβαίνει κάτι αντίστοιχο.Έχω έναν συνάδελφο 43 ετών ο οποίος είναι 20 χρονια με την σύζυγό του πλέον.Συνέχεια λεει πόσο τον φροντίζει η σύζυγος, ποσο τον αγαπάει και ποσο τυχερός είναι.Οτι ειναι ακόμα "καψούρα" μαζί του και όλη η ζωή της γυρίζει γύρω απ' αυτόν.Η κυρία του έρχεται καμια φορά στη δουλεια και του φέρνει σπιτικά, ζεστά, τέλεια μαφινς (κερνάει κι εμένα-υπέροχα!). Πολύ γλυκιά, εμφανίσιμη, προσεγμένη και τον κοιτάζει στα μάτια!Τον τελευταίο χρόνο δουλεύω περισσότερο με τον εν λόγω συνάδελφο και κάνουμε παρέα οποτε μοιραζόμαστε σκέψεις και προβληματισμούς. Ψάχνεται μόνιμα για εξωσυζυγικές περιπέτειες. Τον γοητευουν οι δυναμικές, ανεξάρτητες γυναίκες που δυσκολεύεται να κατακτησει. Λέει πως δεν αντέχει μια γυναίκα που κρέμεται από πάνω του. Που δεν εχει ζωή έξω από το γάμο. Που ασχολείται μονο μαζί του. Οτι απολαμβανει τη φροντίδα αλλα πλέον τον πνίγει όλο αυτό. Θέλει αυτο που δεν εχει.Τον ρώτησα γιατί δε χωρίζει. Μου ειπε πως φοβάται οτι θα την διαλύσει. Γιατί δεν της μιλάει να της πει πως νιώθει; Λέει οτι εχει προσπαθήσει αλλα η κυρια του βρίσκεται σε παράλληλο σύμπαν. Προσπαθεί να πηγαίνει σπιτι όσο λιγότερο μπορεί πια.Όταν ειναι "μόνος" δουλεύει απίστευτες ώρες. Όταν ασχολείται με κάποια, τρέχει πίσω της. Παραδέχεται οτι εχει βολευτεί.Στην αρχή τον ζήλευα. Τώρα τον βλέπω εγκλωβισμένο σε μια αρρωστημένη εμμονή.Ελπίζω και η δυο ιστορίες να έχουν αίσιο τέλος.
